Είναι τώρα κοντά 20 μέρες που έχω να κάνω post. Φταίει που έχω πήξει με την πτυχιακή μου, φταίει που οι εργασίες φέτος, σαν τις ξανθιές στο ασανσέρ απ' το γνωστό ανέκδοτο, φωνάζουν όλες μαζί "ταυτόχρονα", φταίει που έχουμε ξεκινήσει ένα society στο πανεπιστήμιο και συν τις άλλοις έχω χρεωθεί και το website του, φταίνε και άλλα... Γενικά είμαι καλός στις δικαιολογίες:)
Πιάνω τον εαυτό μου να μετατρέπει διάφορα ερεθίσματα σε ποστ, ή μάλλον καλύτερα σε ιδέες για ποστ, τις οποίες συνήθως έχω ξεχάσει προ πολλού την στιγμή που τελικά θα βρω το χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου. Πιο πρόσφατο είναι ένας έλληνας της ομογένειας που γνώρισα, ο οποίος τρέφει τα πιο ανάμικτα και αντιφατικά συναισθήματα για την Ελλάδα από όσους εχω γνωρίσει. Αυτό που προξένησε το ενδιαφέρον μου είναι ότι ήρθε σε αντίθεση με το στερεότυπο του έλληνα ομογενή που ζώντας μακρία από τα ελληνικά προβλήματα αγαπά την Ελλάδα περισσότερο από το μέσο Έλληνα. Επίσης το γεγονός ότι πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να μεταφέρομαι από την θέση του "ξεκόλα-ρε-ελληνάρα-από-τις-ονειρώξεις-σου" έχοντας το ρόλο του "κακού ανθέλληνα" στη θέση του "μα-δεν-είναι-τόσο-άσχημα-είσαι-υπερβολικός".
Ήταν κι άλλα πολλά τα "αξιό
postα" θέματα τις ημέρες που μεσολάβησαν ανάμεσα στα post μου: το θέμα της Γαλλίας,το Πολυτεχνείο, ο πΟΤΕ με τις αυξήσεις του,
το πείραμα του Παναγιώτη και και και ... κι ένα όνειρο που είδα πρόσφατα:)
Κι ανάμεσα σε όλα τα άλλα, είναι και το συγκλονιστικά γιγαντιαίων διαστάσεων δίλημμα:
to PhD or not to PhD? Ρε, μήπως απλώς to master?