<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d12898590\x26blogName\x3d%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://harryjar.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://harryjar.blogspot.com/\x26vt\x3d6767149568646578330', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ρε... μήπως πέθανε ο γκαγκάριν;

Πανεπιστήμια

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006
Μιας και είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου της Αγγλίας και προσεχώς μεταπτυχιακός φοιτητής στην ίδια χώρα, σύμφωνα με την μόδα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας (και όχι μόνο) είναι νομίζω η σειρά μου να τα χώσω στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και ειδικότερα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πάμε λοιπόν. Η συνταγή είναι απλή και θα την ακολουθήσω: Ρε! Τι καλύτερα που είμαστε εμείς εδώ! Πόσο πιο γαμάτος από σένα είμαι εγώ που είμαι bachelor όχι από translation αλλά the real thing! Ρε! Και ξέρεις τι γαμάτες εγκαταστάσεις έχω εδώ πέρα; Απεργείες; Άσε ρε... Ψψψψτ! Και που σαι; Το πανεπιστημίο μου είναι και στις 20 πρώτες θέσεις.... Και ναι ρε φίλε, στην τελική μη-κερδοσκοπικά(tm) λέει το νομοσχέδιο. Δηλαδή τι σε χάλασε που ο κάθε Λάτσης θα τα σκάσει και μετά θα έχει έμμεσο (τουλάχιστον) έλεγχο στο πρόγραμμα σπουδών; Σύνδεση πτυχίου-επαγγέλματος δεν θέλουμε; Και ναι, ν+ν/2! Αλλιώς θα έχουμε φοιτητοπατέρες και πονηρούς που τρων το φαγητό μας[2].
I could go on[3]... Αλλά το όλο concept (πως με είδες;) μου θυμίζει έλληνα ταρίφα που γκρινιάζει ότι στο εξωτερικό οι οδηγοί ταξί χρεώνουν τα τετραπλάσια ξεχνώντας να αναφέρει ότι εκεί όταν μπαίνεις σε ταξί έχεις και 5-6 ξέκωλες να σου κάνουν πίπες κατά την διάρκεια της κούρσας. Και μετά κάνει απεργία που τον υποχρεώνουν να φοράει ζώνη...

Το ζήτημα όμως, είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και χρήζει πολύ βαθύτερης αναλύσης. Δεν θα επιχειρήσω βέβαια να λύσω το εκπαιδευτικό πρόβλημα σε ένα post. Αλλά ένας αντίλογος στην παραπάνω λογική αξίζει τον κόπο. Ξεκινώντας από τα απλά: "Στην τελική αυτοί όλοι που τα σκάνε στο εξωτερικό, θα τα σκάνε σε ένα ελληνικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο". Λογικό άλμα πρώτο: Το θέμα δηλαδή της δημόσιας, ελεύθερης και δωρεάν παιδείας το πηδήξαμε ως ασήμαντο και προχωρήσαμε στο που θα τα σκάει ο φοιτητής. Το τόσο ασήμαντο που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, αυτό δικαίωμα δεν αξίζει δεύτερη σκέψη. Εδώ είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση που (παραδόξως) αποτελεί κοινό misconception (συνεχίζω έτσι;): Στην Αγγλία δεν υπαρχει ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Για την ακρίβεια υπάρχει ένα, αυτό της βασίλλισας το οποίο δεν το ξέρεις. Στην πραγματικότητα περισσότερο σου στοιχίζει το που θα μείνεις, παρά το ίδιο το πανεπιστήμιο. Καλό παράδειγμα της εισαγωγής των νόμων της αγοράς στην Ακαδημία είναι το φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί στην Αυστραλία: Κάποια πανεπιστήμια αν ο φοιτητής έχει την δυνατότητα να προεξοφλήσει τα δίδακτρά του, του προσφέρουν χαμηλότερες προϋποθέσεις εισαγωγής[4]. Για την Αμερική δεν χρειάζονται σχόλια: η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών επιλέγουν πανεπιστήμιο κυρίως με βάση οικονομικά κριτήρια.
Το πανεπιστήμιο παράγει γνώση. Ζητούμενο είναι η παραγωγή επιστημόνων και όχι υπερεξειδικευμένων εργατών. Πώς ακριβώς βοηθάει η ίδρυση ενός Λάτσειου Πανεπιστημίου σε αυτό μου διαφεύγει. Αφελής όπως είμαι νόμιζα ότι κύριο μέλημα ενός τέτοιου ιδρύματος θα ήταν η παραγωγή εργαζομένων για τις αντίστοιχες επιχειρήσεις. Και μάλιστα εκπαιδευμένων στα πακέτα που χρησιμοποιεί η επιχείρηση, αντί για το θεωρητικό υπόβαθρο. Αυτός είναι σχεδιαστής Photoshop 7.0 του 2005. Φέρε μου έναν πιο πρόσφατο.
Όσο για το ν+ν/2 θυμίζει λίγο το "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι". Μαζί με τους φοιτητοπατέρες που ενοχλούν, θα κοπεί και ο γόνος φτωχότερης οικογένειας που για να βγάλει το πανεπιστήμιο δουλεύει και παρακολουθεί τα μαθήματα part-time. Τα περί υποτροφιών σε φτωχότερους υποψηφίους αγνοούν έναν πολύ σημαντικό παράγοντα: Το συνολικό κόστος της εκπαίδευσης θα αποθάρρυνε τέτοιους υποψηφίους ακόμη και με την προοπτική μιας υποτροφίας. Ακόμη και εδώ στην Αγγλία, όπου οι φτωχότεροι θεωρητικά δεν πληρώνουν δίδακτρα, πρακτικά το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Την πρώτη χρονιά αναγκάστηκα για 10 μέρες να τρώω ψωμί με κλεμμένο βούτυρο μέχρι να εγκριθεί η αίτηση μου να μην πληρώσω δίδακτρα. Ένας άγγλος συγκάτοικος βαρέθηκε τα baked beans κονσέρβα και τα παράτησε. Αποφεύγω συνήθως τα μεμονομένα παραδείγματα γιατί δεν αποδυκνείουν τίποτα, αλλά τέλος πάντων.

Προβλήματα υπάρχουν. Η προτεινόμενη λύση είναι είτε ανεπαρκής είτε σε λάθος κατεύθυνση. Είναι εύκολο να γκρινιάζεις για τις απεργίες που ενοχλούν. Μόλις πριν δύο μέρες έληξε η απεργία των καθηγητών από το Μάρτιο εδώ στην Αγγλία. Σε πολλά θέματα ζηλεύω τους έλληνες φοιτητές (και δεν εννοώ το γεγονός ότι φέτος ξεκίνησαν διακοπές μια ώρα αρχύτερα). Το ζήτημα δεν είναι εύπεπτο. 346 σχολές είναι υπό κατάληψη.




[2] Αναμνήσεις από τα στρατιωτικά χρόνια: "Οι νέοι είναι πονηροί και τρων το φαγητό μας κλπ..."

[3] Είναι απαραίτητο να πετάω και κανένα αγγλοσαξωνικό για να τονίσω ότι η μούρη μου είναι μεγαλύτερη από την δικιά σου

[4] Αν δηλαδή για να μπεις ήθελες μέσο όρο 19, αν τα σκάσεις ντούκου μπαίνεις με 16 για παράδειγμα.

Συμπεράσματα

Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006
Μοναδικό χρήσιμο συμπέρασμα από την μισάωρη εβδομάδα που πέρασα στην Ελλάδα ήταν ότι πρέπει να αρχίσω να πίνω. Με τρόμο συνηδειτοποιώ πως η ακούσια αποχή μου από το αλκοόλ τον τελευταίο χρόνο είχε δραματικές επιπτώσεις στις αντοχές, του κατά τα άλλα συμπαθητικού, συκωτιού μου. Το οποίο με μούνζτωσε.
Υπήρξαν βεβαια και άλλα περισσότερο τετριμμένα συμπεράσματα όπως (το αξίωμα ουσιαστικά και όχι συμπέρασμα) ότι οι Τούρκοι είναι πονηροί και τρων το φαγητό μας ενώ εμείς στο Γιουνανιστάν, οι Ρωμιοί δηλαδή, καλοί, άξιοι και κάποια στιγμή θα πάρουμε πίσω την Ινσταμπούλ αφού ρίξουμε μια ζεϊμπεκιά προς ΦΥΡΟΜ μεριά γιατί η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και η φέτα που στο Tesco την πουλάνε £1.39 τα 200g.

Δυσάρεστο το ταξίδι της επιστροφής κυρίως λόγω του -ολυμπιακών διαστάσεων- κώλου της αεροσυνοδού που με ξυπνούσε ανά 5 λεπτά σκουντώντας με. Πίσω στο νησί με μηδέν όρεξη για δουλειά και μετακομίσεις.
Μιας και την έχουμε μεγάλη εδώ πέρα, έκανα ένα καλό πέρασμα από την ελληνική blogόσφαιρα για να διαπιστώσω ότι γίνεται επικίνδυνα εσωστρεφής αλλά ευτυχώς παραμένει ορθολογική.

Καλή συνέχεια :)


eXTReMe Tracker