Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ο Πάρις τα έσπασε πάλι πετώντας την σπίθα κι απο κάτω είχαμε πυρκαγιές. Η συζήτηση που ακολούθησε το ποστ του, έβγαλε στην επιφάνεια κλασσικές γκρίνιες που με τη σειρά τους προκαλούν κάποιες γκρίνιες από τη δική μου μεριά. Εντελώς μη εποικοδομητικές και κυρίως αντανακλαστικές και ακατέργαστες[1] για αυτό και γίνονται ποστ αντί για σχόλιο.

Γκρίνια #1:

Έλληνας στην Αγγλία #1: Μισώ την Αγγλία, γκρινιάζω νυχθημερόν για τους "κωλοάγγλους", βλέπω μόνο ελληνική τηλεόραση μέσω internet, κατεβαίνω Ελλάδα ανα 10ήμερο αν μπορώ, μιλάω μόνο με Έλληνες και με κάθε ευκαιρία βρίζω τους xenoi. Άσε που δεν με αφήνουν να καπνίζω... Greeks do it better, εμείς είμαστε λεβέντες και ήμουνα στην εξέδρα του Ολυμπιακού τότε που παίζαμε στην Λίβερπουλ και τους φωνάζαμε "Γκέι, γκέι, ολ δε ίγγλις γκέι".

Έλληνας στην Αγγλία #2: Ήρθα στην Αγγλία κι έγινα ευρωπαίος! Εσείς οι μικροσκοπικοί πρώην γειτονές μου είστε υποανάπτυκτοι, μίζεροι, γκρινιάρηδες και ανεπρόκοποι. Και για να σας το αποδείξω γκρινιάζω και μιζεριάζω σύνεχεια για τον Έλληνα και την νοοτροπία του. Οι Άγγλοι είναι καλύτεροι, οι Γερμανοί είναι καλύτεροι, οι Σουηδοί είναι καλύτεροι, οι Καναδοί είναι καλύτεροι... Τώρα που το σκέφτομαι οποιοσδήποτε λαός με λατινικά γράμματα στο αλφάβητό του είναι καλύτερος. Μιλάω με προφορά Τεξανού στην προσπάθεια μου να ακουστώ περισσότερο Άγγλος και προσποιούμαι ότι δεν θυμάμαι την ελληνική λέξη που ήθελα να σου πω. Μπερδεύομαι λιγάκι γιατί μερικά πράγματα που κάνουν εδώ μου φαίνονται κάπως βλακώδη, αλλά για να το κάνουν οι Ευρωπαίοι κάτι θα ξέρουν. Ας αρχίσουμε και στην Ελλάδα να κατουράμε στους δρόμους και να αυξήσουμε και την εγκληματικότητα. Το βάθος της ανάλυσης μου όταν συγκρίνω Αγγλία και Ελλάδα φτάνει στο άπατο φράσεων όπως "δεν γίνονται αυτά στην ευρώπη" και αιτιολογώ τις διαφορές που βρίσκω με βαρυσήμαντες δηλώσεις όπως "ε τι γιατί; Έχουν σύστημα οι άνθρωποι! Τι είναι βόδια σαν τον ελληνάρα;".

Τεσσεράμιση χρόνια στην Ινγκλαντέρα ακόμα δεν έχω καταλήξει ποιο από τα 2 άκρα είναι εκνευριστικότερο.


Γκρίνια #2:

Τίποτα δεν είναι πιο ανησυχητικό από το όταν ένα από τα --θεωρητικά-- πιο προοδευτικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας (bloggers, 20-30) απελπίζεται τόσο που καταλήγει να απαξιώνει συνολικά, σαν στάση ζωής. Εν τέλει έτσι καταλήγουμε να εγκαταλείπουμε τα πάντα και να ασχολούμαστε μόνο με την πάρτυ μας (άντε και όσους συμφωνούν).

Γκρίνια #3:

Στο δημοτικό με τρομοκρατούσαν με το δυσκολότερο γυμνάσιο και εκεί με το ακόμα δυσκολότερο λύκειο που ήταν και η τελική ευθεία. Το πανεπιστήμιο ήταν δυσθεώρατο και μόνο για τους καλούς αλλά και αυτό ακόμα, λιγότερο τρομακτικό από τον στρατό που θα σε κάνει άντρα και "θα στρώσεις όταν πας κι ας μας το παίζεις τώρα αντράκι". Στο μεταπτυχιακό που πριν φτάσουμε εκεί ήταν για τους λίγους, μας λέγανε για την δουλειά που ότι ξέραμε θα το ξεχάσουμε και εκεί θα φανεί ποιος αξίζει ανεξάρτητα απο πανεπιστήμιο, βαθμούς και ιστορίες. Τώρα που φτάσαμε κι εδώ τι έγινε ρε παιδιά; Μας τελειωσαν οι βαρβαροι;
- Άσε, θα σου πω εγώ όταν γίνεις manager...

[1] Και επίσης αναξίμανδρες.

Ετικέτες nagging

Το σκέφτομαι καιρό τώρα. Είναι και στην Αγγλία μετά την απαγόρευση αναπόφευκτο να μην το ελαττώσεις. Ξεκίνησα να μην καπνίζω μέσα στο σπίτι, άρχισα να μειώνω σιγά σιγά τα τσιγάρα/ημέρα, μέχρι και σε ώρες το υπολόγισα. Τίποτα δεν δούλεψε. Εδώ στην Αγγλία σου δίνουν και δωρεάν βοήθεια με patches, τσίχλες κλπ... Δεν κάνει καμία διαφορά.
Μια κι έξω. Το 90% όσων το κόβουν απλώς ξυπνάνε μια μέρα και δεν καπνίζουν. Το ανακοίνωσα λοιπόν σε όλους (έτσι για να γίνω και ρόμπα αν δεν το κάνω[1]): 1η απριλίου κόβω το κάπνισμα[2]. 31 Μαρτίου στις 23.58 άναψα το τελευταίο και το τελείωσα στις 12.02. Η επόμενη (πρώτη μέρα) ήταν η χειρότερη μέχρι τώρα. Φεύγοντας από την δουλειά ήμουν λυσσασμένος να καπνίσω. Γύρισα σπίτι και γλυκοκοίταζα ένα μισοκαπνισμένο αποτσίγαρο... Έκανα μια τζούρα και αισθάνθηκα εντελώς εξαρτημένος.
Είμαι αισίως στην 6 μέρα πλέον και αρχίζω να το πιστεύω σιγά σιγά. Η βιολογική εξάρτηση είναι θεωρητικά 48-72 ώρες, αν και προσωπικά μετά τις 24 το βρήκα αρκετά ευκολότερο. Είναι όμως το ψυχολογικό κομμάτι, το ότι έχεις συνδυάσει πολλά καθημερινά πράγματα με το τσιγάρο. Είναι όμως ζήτημα 3-4 λεπτών. Αν βρεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο μετά από λίγο το ξεχνάς.
Στην Ελλάδα το 45% καπνίζει[3]. Όπως λέει και στο wikitravel, θεωρείται σχεδόν γενετήσιο δικαίωμα το κάπνισμα στην Ελλάδα. Φτάνουμε να μιλάμε για την αδικία σε βάρος των καπνιστών και άλλες αδιανόητες μπούρδες, οι οποίες ακόμα και ως καπνιστή με εκνευριζαν. Και επειδή 45% βγάζει και αυτοδύναμη κυβέρνηση, μας βλέπω να αργούμε λίγο ακόμα τις αναπύφευκτες όμως τελικά απαγορεύσεις. Στην διαδικασία κοψίματος διάβασα διάφορα από αυτά τα στατιστικά και facts που επιμελώς απέφευγα ως καπνιστής. Το πιο τρομακτικό πράγμα που συνηδειτοποίησα[4] ήταν ότι η ανεπανόρθωτη ζημιά είναι πολύ πιο κοντά από όσο νόμιζα. Δεν θα αρχίζω τα νούμερα όμως εδώ γιατί είναι καθαρά προσωπικό το ζήτημα τελικά.
Οι φώτος από το theArtOfQuitting.com.

[1] Κι αυτό το ποστ μια ακόμα αυτοδέσμευση είναι ουσιαστικά...
[2] Το είπα Μάρτιο - δεν πιάνεται για πρωταπριλιάτικο.
[3] Τέτοια ώρα θα υποκύψω και θα το αφήσω χωρίς πηγες...
[4] Να θυμηθώ να εγκαταστήσω τον ελληνικό spell checker