Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ξεχνάω μερικές φορές να ακούω μουσική. Επικίνδυνη συνήθεια...

Ετικέτες ΑγαπητόΗμερολόγιο, minipost, wanna-be-post

Μαθαίνω από το mediaBlog μέσω Nylon για την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ που αναφέρει ότι οι μαχόμενοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι έχουν στοχοποιηθεί ανάμεσα σε άλλους και από "μπλόκερς" (sic).

Είμαστε γνωστοί στοχοποιοί εμείς οι μπλοκερς. Μπλοκάρουμε αόρατα κατά πάντων. Κρυμμένοι πίσω απ' τα μπλοκάκια μας παίζουμε βελάκια με στόχους κολάζ από φωτογραφίες δημοσιογράφων.

Η ομαδοποίηση των bloggers είναι τουλάχιστον ατυχής - blogger είναι ο οποιοσδήποτε και όχι μόνο όποιος προέρχεται από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στην Ελλάδα ίσως είναι ακόμα διακριτός ένας μικρός διαχωρισμός αλλά κι αυτό οφείλεται στην χαμηλή συγκριτικά διείσδυση του ιντερνετ στην αγορά.

Κατά δεύτερον, διαβάζω παντού τον τελευταίο καιρό για το τέλος της δημοσιογραφίας όπως την ξέραμε και τον τρομερό αντίκτυπο που θα έχει στο επάγγελμα η νέα εποχή που τους αντικαθιστά κλπ. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πόσο παίζει αυτό στον ελληνικό τύπο αλλά στον αγγλικό και κυρίως στον αμερικάνικο παίζει πολύ. Σε μια πρόσφατη ομιλία του στο LSE o Clay Shirky το ανέφερε λέγοντας ότι μπορεί οι δημοσιογράφοι να το ανακαλύπτουν τώρα αλλά εμείς το ξέραμε εδώ και καιρό. Χιουμοριστικά συμπλήρωσε ότι θα δυσκολευτούν να βρουν συμπόνοια με τέτοια φήμη που κουβαλάνε.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου όπως το ξέρουμε σήμερα (ειδικά όπως το ξέρουμε στην ελλάδα) έχει μετρημένες μέρες και αυτό είναι δυστυχώς ή ευτυχώς αναπόφευκτο. Η πιο ακριβής αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν είναι συνολικά το επάγγελμα της δημοσιογραφίας που θα επηρεαστεί αλλά κυρίως δημοσιογράφοι που απλώς αναμεταδίδουν την πληροφορία.

Αυτό που οι αμερικάνοι λένε investigative journalism, οι δημοσιογράφοι δηλαδή που παράγουν έργο ερευνώντας σε βάθος και μακροπρόθεσμα ένα θέμα δεν έχει να φοβηθεί και πολλά. Δυστυχώς στην Ελλάδα τέτοιου είδους δημοσιογραφία είναι μάλλον περιορισμένη (δεν μου έρχεται κάποιο παράδειγμα τώρα). Αυτού του είδους η δημοσιογραφία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε μια δημοκρατία (με την σημερινή της τουλάχιστον μορφή) και παρότι έχω διαβάσει διάφορα άρθρα που κινδυνολογούν, ακριβώς επειδή παράγει πρωτότυπο έργο δεν θα επηρεαστεί παρά μόνο θετικά από τα καινούρια media.

Φυσικά δεν είναι οι κακοί μπλόκερς που στοχοποιούν τους δημοσιογράφους που θα δημιουργήσουν το "πρόβλημα". Είναι μια ολόκληρη εποχή που αλλάζει στον τρόπο που ενημερωνόμαστε, συζητάμε και πλέον αλληλεπιδρούμε. Ένα πρώτο δείγμα της είναι τα blogs. Για αυτό και είναι όχι μόνο άτοπη αλλά και μάταιη αυτή η "διαμάχη" που έχει χορογραφηθεί τα τελευταία 2-3 χρόνια στον ελληνικό τύπο με τα blogs (οι παλιότεροι θα θυμούνται ιστορικές ίντριγκες).

Σκεφτόμουν φωναχτά τις προάλλες στο twitter ότι οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα έχουν τόσο κακή φήμη που κανέναν δεν θα πειράξει η επερχόμενη αλλαγή. Σωστά ο kcorax μου απάντησε ότι στην ελλάδα είμαστε τόσο γκρινιάρηδες που όλοι έχουν κακή φήμη. Οι δημοσιογράφοι έχουν πάρει κανονάκι βέβαια, έχουν και δικό τους σύνθημα. Είναι όμως όλη αυτή η κατάχρηση και κακή πρακτική που πρόκειται να αλλάξει από το "πρώην κοινό" που πλέον συμμετέχει ενεργά.

Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί από τους σημερινούς δημοσιογράφους δεν θα βρουν θέση στο αυριανό τοπίο. Και σίγουρα θα υπάρξει ο ανάλογος αντίκτυπος στον αριθμό θέσεων εργασίας στις εφημερίδες - κάποιες θα κλείσουν - όπως τώρα γίνεται στην Αμερική. Αυτοί που έχουν να χάσουν όμως, είναι αυτοί που σήμερα βλέπουν παντού κακούς μπλόκερς και ομαδοποιούνται για να τους διώξουν. Αρνούμενοι να προσαρμοστούν στο αναπόφευκτο αύριο που σε τελική ανάλυση έχει να τους προσφέρει τρομερές νέες δυνατότητες αν αποφασίσουν να εγκλιματιστούν.

Όπως διευκρινίζει ο Όνειρος, δεν είναι ότι θα πεθάνει η δημοσιογραφία - απλώς θα αλλάξει to business model και οι πρακτικές της.

Ετικέτες δημοσιογραφία, blogs, journalism, nagging, social media

Όση διαφήμιση έχει πάρει το twitter τον τελευταίο καιρό από τα media έχουν απολαύσει πολύ λίγες web (2.0) εταιρίες (στην Αγγλία τουλάχιστον έχει παιχτεί πάρα πολύ στον mainstream τύπο/tv/ράδιο) . Όντως είναι ένα πολύ καλό εργαλείο - αλλά για συγκεκριμένες χρήσεις.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το twitter είναι μια υπηρεσία micro-blogging: μπορείς να γράψεις μικρά μηνύματα μέχρι 140 χαρακτήρες - κάτι σαν το status στο facebook. Αυτό δεν είναι το χάσιμο χρόνου που ακούγεται σε πρώτη φάση - είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται που δίνει αξία στην υπηρεσία. Αντί για μηνύματα του τύπου "πλένω τα δόντια μου" ή "το τζατζίκι του κάβουρα είναι χάλια" (τα οποία υπάρχουν κι αυτά) η αξία του είναι περισσότερο σαν ενημερωτικό μέσο της στιγμής.

Ότι παίζει στα ΜΜΕ τώρα έχει ήδη συζητηθεί στο twitter την στιγμή ακριβώς που έγινε από ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί. Δευτερόλεπτα από την στιγμή που θα γίνει το οτιδήποτε κάποιος θα το έχει αναφέρει/σχολιάσει/συζητήσει, πολύ πριν αναφερθεί ακόμα και (στα ταχύτερα από τα κλασικά) ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το #griots - πολύ καλή πηγή πληροφόρησης για τις διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου στην Ελλάδα.

Είναι εν τέλει μια καλή εφαρμογή της συμμετοχής του "the former audience" (όπως μας έχει χαρακτηρίσει ο Dan Gillmor).

Είναι όμως υπερεκτιμημένο. Η αξία του έρχεται μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) στην real time διοχέτευση πληροφορίας. Οι λόγοι είναι πολλοί:

• Είναι δύσκολο να αναζητήσεις γεγονότα που έγιναν πριν ένα μήνα για παράδειγμα
• Είναι δύσκολο εώς απίθανο να παρακολουθήσεις συζητήσεις που δεν γίνονται τώρα
• Όλο αυτό το url shortening δεν το έχω πάρει με καλό μάτι και από άποψη central point of failure (όπως όταν είχε πέσει για λίγο το tinyurl) αλλά και σχετικά με το google juice (Ο Παναγιώτης έχει κάνει μια καλή σχετική προσπάθεια)
  
• Η συγκεκριμένη υπηρεσία στην προσπάθεια της να παραμείνει απλή έχει και διάφορα άλλα μειονεκτήματα (όπως για παράδειγμα την μη υποστήριξη "καναλιών/δωματίων" - αλλά αυτά είναι συγκεκριμένα στο twitter)

Αυτά είναι σημαντικά μειονεκτήματα που στοιχειοθετούν μνήμη χρυσόψαρου (ανάμεσα σε άλλα) από την οποία άλλες μορφές social media δεν πάσχουν. Εν ολίγοις, ο όλος πανικός είναι νομίζω περισσότερο λόγω του εντυπωσιακού της αμεσότητας του twitter. Χωρίς φυσικά να λέω ότι δεν έχει αξία - απλώς, του πουτ θινγκς στρέιτ.

Ετικέτες communications, journalism, social media, the former audience, twitter