Ασυναρτησίες
Έχει πάει μία. Σήκω. Κουτρουβαλώντας τις σκάλες. Καφές. Επάνω πάλι. Boot. Πρώτη γεύση καφέ. Τσιγάρο. Μουσική – Tindersticks. Χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα ιουνίου. Μέχρι να σβήσει το τσιγάρο έχει τελειώσει το τραγούδι κι έχω ψιλοξυπνήσει.
Η πόλη μου είναι στη μέση του νησιού. Από εδώ ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση. Κι ο Τόλκιεν εδώ ήταν, αν και ποτέ δεν κατάφερα να εκτιμήσω τα αριστουργήματά του. Δεν είναι και η ομορφότερη πόλη της Αγγλίας. Από παλιά βιομηχανική, της έχει μείνει το κουσούρι. Προσπαθεί όμως κι αναμορφώνεται. Έχουμε και το τεράστιο πολιτιστικό επίτευγμα του Bullring εδώ και 2-3 χρόνια, που οι ντόπιοι λένε, είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης, γεμάτοι περηφάνεια. Φουτουριστικό επίτευγμα σύγχρονης καταναλωτικής τέχνης. Κάποιος Husan χάραξε το όνομα του πρόσφατα πάνω στον πλαστικό επιβλητικό ταύρο που φτιάξαν ακριβώς έξω απ' το εμπορικό και έγινε θέμα στις εφημερίδες (πρώτο στις τοπικές).
Η περιοχή που μένω είναι δίπλα στο κέντρο της πόλης, κοντά στα όρια του Aston μιας μάλλον κακόφημης περιοχής. Στο Aston γεννήθηκε και ο Ozzy Osbourne για να χαίρονται οι μεταλλάδες φίλοι μου. Εμένα μια χαρά μου φαίνεται. Το νοίκι είναι φοιτητικό, τα σπίτια εδώ νοικιάζονται μόνο σε φοιτητές, προβλήματα δεν έχουμε κι έχει και κανά δυο δέντρα έξω από το σπίτι για να σκαρφαλώνει ο φίλος μου ο Χ., όταν έχει τα νεύρα του. Μόνο μου παράπονο είναι που εκτός από αυτά τα σπίτια, τριγύρω έχει μόνο εταιρίες και κάτι τεράστιες δεξαμενές γκαζιού λίγο παραπέρα. Το κοντινότερο μαγαζάκι είναι στα 15 λεπτά με τα πόδια. Τα βράδυα και τα σαββατοκύριακα ερημώνει το σύμπαν.
Μεγαλωμένος στην Αθήνα, δεν έχω συνηθίσει έτσι. Και δεν μου αρέσει. Θέλω να παίρνω τη δόση μου βλέποντας κόσμο κι όταν με πιάνουν τα αργοσχολά μου να τον παρατηρώ να βιάζεται, να φωνάζει, να αφαιρείται, να παίζει, να στέκεται, να ενοχλείται που τον παρατηρούν.
Το καλύτερο παρατηρητήριο ανθρώπων που έχω βρει είναι οι κυλιόμενες σκάλες στο μετρό του Λονδίνου. Το Λονδίνο σε έκταση είναι όσο ολόκληρη η Κύπρος (μαζί με το κατεχόμενο τμήμα) και το μετρό του, που είναι το πρώτο μετρό που φτιάχτηκε, καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την έκταση του. Οι γραμμές του είναι φτιαγμένες πολύ βαθύτερα κάτω από το έδαφος απ' ότι στην Αθήνα. Οι σκάλες λοιπόν είναι τεράστιες, και πρέπει πάντα να κάθεσαι στα δεξιά, για να αφήνεις στους βιαστικούς την αριστερή μεριά. Κάθε φορά που ανεβαίνω αυτές τις σκάλες -πάντα στην δεξιά μεριά μου- παρατηρώ τους απέναντι “δεξιούς”, που στέκονται στην κάθοδο, κυλιόμενοι κι αυτοί, προς τα κάτω. Σκεπτικοί ή αφηρημένοι, χωρίς να ξέρουν ότι απολαμβάνουν λίγα από τα 15 λεπτά διασημότητας που τους αναλογούν. Και είναι το Λονδίνο πολυπολιτισμικό, οπότε έχεις μια τεράστια ουρά ανθρώπων από το Μπαγκλαντές μέχρι το Τατζικιστάν να στέκονται ο ένας πίσω από τον άλλο αμίλητοι. Στέκομαι λοιπόν κι εγώ αμίλητος και κυλιόμενος προς τα επάνω και τους παρατηρώ. Οι πιο χαρούμενοι συνήθως είναι οι τουρίστες που πάντα κοιτάνε γύρω γύρω κι αν έιναι γιαπωνέζοι έχουν μια φωτογραφική μηχανή να κρέμεται στο στέρνο τους κι ένα χαμόγελο κολλημένο με πλαστική στο στόμα τους.
Μου τελειώσαν τα τσιγάρα. Στην Αγγλία τα τσιγάρα κάνουν 7,5 ευρώ, και επίτηδες έχω σταματήσει να ζητάω προμήθειες από Ελλάδα σε αναγνώριση της απίστευτης αναποφασιστικότητάς μου να το κόψω. Βγαίνοντας έξω... ξαναμπαίνω μέσα. Κάνει πολυ κρύο για κοντομάνικο ακόμα. Περισσότερο καλυμμένος, ξαναβγαίνω. Βγαίνω στον “κεντρικό” δρόμο ο οποίος είναι εκνευριστικά έρημος και αναμενόμενα βρώμικος μετά το σαββατόβραδο.
Θα πάω απ' τα κανάλια που είναι και το ωραιότερο κομμάτι του Birmingham. Η Αγγλία είναι γεμάτη κανάλια που χρησιμοποιούνταν πριν το σιδηρόδρομο για διακίνηση αγαθών. Και το Birmingham ως πρώην βιομηχανική πόλη σε κομβικό σημείο, έχει περισσότερα κανάλια από την Βενετία. Στην Βενετία να πας όμως. To Birmingham υπερτερεί μόνο ποσοτικά. Σ' ένα υπόγειο κομμάτι του καναλιού πετυχαίνω μια οικογένεια με μια βάρκα κάτι να σκαλίζει. Οι βάρκες που κυκλοφορούν στα κανάλια είναι πολύ μακριές, σχετικά φαρδιές και κλειστές από πάνω μιας και στην Αγγλία είμαστε. Έχω δει και κανα δυο να χρησιμοποιούνται τουριστικά σαν καφέ. 
Τα κανάλια δεν χρησιμοποιούνται πλέον και μόνο πολύ λίγοι... βαρκάρηδες έχουν μείνει, οι περισσότεροι ανήκουν σε κάποιο σύλλογο και συνήθως μένουν μέσα στη βάρκα. Κάτι σαν πλωτοί τσιγγάνοι. Κάποια στιγμή, σε ένα παράθυρο μιας τέτοιας βάρκας είχα δει κολλημένη εσωτερικά, μια κόλλα Α4: “Αυτό είναι το σπιτικό μας. Ανήκουμε στο σύλλογο τάδε. Αν είσαι λευκός και χριστιανός είσαι καλοδεχούμενος”. Παρότι εντός αυτού του κλειστού συνόλου (θεωρητικά τουλάχιστον), δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα.
Βγαίνοντας απ' τα κανάλια, έχω φτάσει στο κέντρο. Ένα παρατημένο καροτσάκι από σούπερ-μάρκετ στη μέση του πουθενά αποτέλεσμα κρίσης αντικαταναλωτισμού του πρώην ιδιοκτήτη του
Σαράντα μέτρα έξω από το μαγαζί με τα τσιγάρα, σε μια έκρηξη σουρεαλισμού, έχει... προσγειωθεί ένα ελικόπτερο!! Στιγμιαία αναρωτιέμαι αν με σκηνοθετεί ο Αγγελόπουλος, και ψάχνω να βρω την κάμερα. Οι μπάτσοι έχουν σταματήσει την κυκλοφορία. Μάλλον για το νοσοκομείο που βρίσκεται πιο δίπλα είναι.
Τσιγάρα και ένα παγωτό. Πληρώνω 10 λίρες και σκέφτομαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να κόψω ένα από τα δύο. Το ελικόπτερο φεύγει. Ένας τύπος με παντόφλες και γουρλομένο μάτι μου ζητάει τσιγάρο μιλώντας με απότομες διακοπές. Την τελευταία φορά που έτυχε να καπνίζω το τελευταίο με βρίσανε στα ρώσικα. Του δίνω ένα και συνεχίζω για το σπίτι. Έξω απ' την πόρτα με περιμένει ένας σκίουρος. Δύο χρόνια στην Αγγλία και ακόμα γελάω σα μαλάκας όταν βλέπω σκιουράκι. Τρομάζει και φεύγει.
Μουσική - mazzy star. Τις κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα που λέει κι ο Κατσιμίχας.
Η πόλη μου είναι στη μέση του νησιού. Από εδώ ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση. Κι ο Τόλκιεν εδώ ήταν, αν και ποτέ δεν κατάφερα να εκτιμήσω τα αριστουργήματά του. Δεν είναι και η ομορφότερη πόλη της Αγγλίας. Από παλιά βιομηχανική, της έχει μείνει το κουσούρι. Προσπαθεί όμως κι αναμορφώνεται. Έχουμε και το τεράστιο πολιτιστικό επίτευγμα του Bullring εδώ και 2-3 χρόνια, που οι ντόπιοι λένε, είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης, γεμάτοι περηφάνεια. Φουτουριστικό επίτευγμα σύγχρονης καταναλωτικής τέχνης. Κάποιος Husan χάραξε το όνομα του πρόσφατα πάνω στον πλαστικό επιβλητικό ταύρο που φτιάξαν ακριβώς έξω απ' το εμπορικό και έγινε θέμα στις εφημερίδες (πρώτο στις τοπικές).
Η περιοχή που μένω είναι δίπλα στο κέντρο της πόλης, κοντά στα όρια του Aston μιας μάλλον κακόφημης περιοχής. Στο Aston γεννήθηκε και ο Ozzy Osbourne για να χαίρονται οι μεταλλάδες φίλοι μου. Εμένα μια χαρά μου φαίνεται. Το νοίκι είναι φοιτητικό, τα σπίτια εδώ νοικιάζονται μόνο σε φοιτητές, προβλήματα δεν έχουμε κι έχει και κανά δυο δέντρα έξω από το σπίτι για να σκαρφαλώνει ο φίλος μου ο Χ., όταν έχει τα νεύρα του. Μόνο μου παράπονο είναι που εκτός από αυτά τα σπίτια, τριγύρω έχει μόνο εταιρίες και κάτι τεράστιες δεξαμενές γκαζιού λίγο παραπέρα. Το κοντινότερο μαγαζάκι είναι στα 15 λεπτά με τα πόδια. Τα βράδυα και τα σαββατοκύριακα ερημώνει το σύμπαν.
Το καλύτερο παρατηρητήριο ανθρώπων που έχω βρει είναι οι κυλιόμενες σκάλες στο μετρό του Λονδίνου. Το Λονδίνο σε έκταση είναι όσο ολόκληρη η Κύπρος (μαζί με το κατεχόμενο τμήμα) και το μετρό του, που είναι το πρώτο μετρό που φτιάχτηκε, καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την έκταση του. Οι γραμμές του είναι φτιαγμένες πολύ βαθύτερα κάτω από το έδαφος απ' ότι στην Αθήνα. Οι σκάλες λοιπόν είναι τεράστιες, και πρέπει πάντα να κάθεσαι στα δεξιά, για να αφήνεις στους βιαστικούς την αριστερή μεριά. Κάθε φορά που ανεβαίνω αυτές τις σκάλες -πάντα στην δεξιά μεριά μου- παρατηρώ τους απέναντι “δεξιούς”, που στέκονται στην κάθοδο, κυλιόμενοι κι αυτοί, προς τα κάτω. Σκεπτικοί ή αφηρημένοι, χωρίς να ξέρουν ότι απολαμβάνουν λίγα από τα 15 λεπτά διασημότητας που τους αναλογούν. Και είναι το Λονδίνο πολυπολιτισμικό, οπότε έχεις μια τεράστια ουρά ανθρώπων από το Μπαγκλαντές μέχρι το Τατζικιστάν να στέκονται ο ένας πίσω από τον άλλο αμίλητοι. Στέκομαι λοιπόν κι εγώ αμίλητος και κυλιόμενος προς τα επάνω και τους παρατηρώ. Οι πιο χαρούμενοι συνήθως είναι οι τουρίστες που πάντα κοιτάνε γύρω γύρω κι αν έιναι γιαπωνέζοι έχουν μια φωτογραφική μηχανή να κρέμεται στο στέρνο τους κι ένα χαμόγελο κολλημένο με πλαστική στο στόμα τους.
Μου τελειώσαν τα τσιγάρα. Στην Αγγλία τα τσιγάρα κάνουν 7,5 ευρώ, και επίτηδες έχω σταματήσει να ζητάω προμήθειες από Ελλάδα σε αναγνώριση της απίστευτης αναποφασιστικότητάς μου να το κόψω. Βγαίνοντας έξω... ξαναμπαίνω μέσα. Κάνει πολυ κρύο για κοντομάνικο ακόμα. Περισσότερο καλυμμένος, ξαναβγαίνω. Βγαίνω στον “κεντρικό” δρόμο ο οποίος είναι εκνευριστικά έρημος και αναμενόμενα βρώμικος μετά το σαββατόβραδο.
Βγαίνοντας απ' τα κανάλια, έχω φτάσει στο κέντρο. Ένα παρατημένο καροτσάκι από σούπερ-μάρκετ στη μέση του πουθενά αποτέλεσμα κρίσης αντικαταναλωτισμού του πρώην ιδιοκτήτη του
Σαράντα μέτρα έξω από το μαγαζί με τα τσιγάρα, σε μια έκρηξη σουρεαλισμού, έχει... προσγειωθεί ένα ελικόπτερο!! Στιγμιαία αναρωτιέμαι αν με σκηνοθετεί ο Αγγελόπουλος, και ψάχνω να βρω την κάμερα. Οι μπάτσοι έχουν σταματήσει την κυκλοφορία. Μάλλον για το νοσοκομείο που βρίσκεται πιο δίπλα είναι.
Τσιγάρα και ένα παγωτό. Πληρώνω 10 λίρες και σκέφτομαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να κόψω ένα από τα δύο. Το ελικόπτερο φεύγει. Ένας τύπος με παντόφλες και γουρλομένο μάτι μου ζητάει τσιγάρο μιλώντας με απότομες διακοπές. Την τελευταία φορά που έτυχε να καπνίζω το τελευταίο με βρίσανε στα ρώσικα. Του δίνω ένα και συνεχίζω για το σπίτι. Έξω απ' την πόρτα με περιμένει ένας σκίουρος. Δύο χρόνια στην Αγγλία και ακόμα γελάω σα μαλάκας όταν βλέπω σκιουράκι. Τρομάζει και φεύγει.
Μουσική - mazzy star. Τις κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα που λέει κι ο Κατσιμίχας.
Έγραψε ο Harry
Δευτέρα, Ιουνίου 13, 2005 Ώρα: 01:00.
Στο κάτω κάτω της γραφής μπορείτε να σχολιάσετε
15/6/05 13:07Ένα τέτοιο όμορφο post δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστο...
Το αδελφάκι μου σπούδαζε δίκτυα για πέντε χρόνια στο Μπίρμπιχαμ (όπως λέει και ο πατέρας μου) και μόλις ήρθε για στρατό.Ίσως λίγο να καταλαβαίνω πώς νοιώθεις.
Δεν κατάφερα ποτέ να έρθω Αγγλία αλλά η μητέρα μου, μου είπε πως είναι μία ψυχοπλακωτική αηδία. Το έβλεπα άλλωστε και στις φωτογραφίες του. Το μόνο που θα ήθελα να σου προτείνω που βοήθησε στην περίπτωση του αδελφού μου είναι η δουλειά στην Ελλάδα τα καλοκαίρια πάνω στο αντικείμενό του.
Μέτρησε και σαν προυπηρεσία στο πτυχίο του και ήταν Ελλάδα κάθε καλοκαίρι. Οκ, τα λεφτά δεν ήταν πολύ καλά αλλά κάτι έγινε.
15/6/05 14:28
Χαράς το κουράγιο σου να το διαβάσεις ολόκληρο αυτό το post. Εγώ θα το παρατούσα μετά από κανα δυο παραγράφους.
Αυτό το καλοκαίρι όπως πάνε τα πράγματα θα το βγάλω εδώ, παρότι μου χρειάζεται μια δόση από Ελλάδα.
Κι αντί για παραλία θα κάνω καμιά βουτιά στα κανάλια. Δεν θα μαυρίσω βέβαια σε αυτή την περίπτωση, αλλά παίζει να πρασινίσω:)
16/6/05 14:18
Και το Milton Keynes... Κάποια στιγμή είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με τις 50 χειρότερες πόλεις τις Αγγλίας(!), το οποίο έκραζε με πολύ χιούμορ. Σε γενικές γραμμές πάντως διαφωνώ με τον μέσο έλληνα φοιτητή που αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή που ήρθε αγγλία.
16/6/05 19:19
thrasos.95mb.com/00047.jpg
Φίλε μολις έκανα ζοομ ιν σε κατι που μου φανηκε περιεργο στις φωτο που έχεις και ανακάλυψα οτι το μερος που μένεις ειναι στοιχιωμένο.Θα σου συνηστούσα να αρχίσεις να τρέχεις...
Εγω είδη εχω προμυθευτεί σταυρούς,βίβλους ,σκόρδο, ταμπάσκο και κάρρυ.
17/6/05 12:58
http://thrasos.glwb.info/images/00047.jpg
auto einai to link anwthen einai lathos
» Δημοσίευση σχολίου