<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d12898590\x26blogName\x3d%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://harryjar.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://harryjar.blogspot.com/\x26vt\x3d6767149568646578330', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ρε... μήπως πέθανε ο γκαγκάριν;

Απαξίωση - Ασυνάρτητο/ακατέργαστο post

Όπως όσοι παρακολουθούν αυτό το blog ξέρουν, τα τελευταία 3 και κάτι ψιλά χρόνια είμαι κάτοικος Αγγλίας. Για την ακρίβεια φοιτητής. Η διαφορά είναι σημαντική γιατί ο μέσος έλληνας φοιτητής στην Αγγλία δεν... έφυγε ποτέ από την Ελλάδα. Όχι δεν αναφέρομαι στα άθλια παραρτήματα (προσεχώς κανονικά πανεπιστήμια) άθλιων αγγλικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Αναφέρομαι στην τάση του Έλληνα φοιτητή να κλείνεται σε έναν αμιγώς ελληνικό κύκλο και να εξακολουθεί να είναι περισσότερο ενημερωμένος για την τελευταία εκπομπή του Θέμου παρά για το τι έγινε στο δίπλα -αγγλικό- σπίτι, απαξιώνοντας οτιδήποτε μη ελληνικό. Μένει σε ελληνικά σπίτια, με ελληνικό φαγητό (τιγκάρει τις βαλίτσες κάθε φορά που κατεβαίνει και μετά του στέλνει η μαμά σε τάπερ), ελληνική μουσική, ελληνικές ταινίες, μέχρι και σπίτια με ελληνικές συσκευές έχω δει (έφερε την τοστιέρα από ελλάδα)! Έχω προσπαθήσει να το αποφύγω αυτό.
Υπάρχει βέβαια και το άλλο άκρο. Βλέπεις άλλους -λιγότερους- να φτάνουν στο σημείο να αποφεύγουν ακόμα και να μιλάνε σε έλληνες ή να έχουν σχέση με οτιδήποτε ελληνικό (party ή οτιδήποτε). Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να βρίζουν κάθετι ελληνικό, κρύβοντας έτσι -ίσως- την καψούρα τους με την Ελλάδα ή ένα παρελθόν που δεν τους άρεσε. Έχω προσπαθήσει να το αποφύγω και αυτό.
Για τους πρώτους παρα-είμαστε ευρωπαίοι, για τους δεύτερους είμαστε πολύ ανατολίτες. Νομίζω ότι η δεύτερη κατηγορία είναι πιο αντιπαθητική. Μάλλον επειδή κρύβουν έναν βαθύ κομπλεξισμό.
Μετά βέβαια έχεις και το μπαστάρδεμα της κατάστασης σε γόνους οικογενειών βορείων προαστείων. Δύσκολο να συνεννοηθείς μαζί τους γιατί δεν μιλάνε ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Μιλάνε κάπως έτσι:
Lol anyway meta ap ola ayta ithele na vgoume k voltoula...k mexri stigmhs den exoume paei alla only god knows what will end up hapening 2nite....kai ola ayta mlk because of gomenous....we r tragikes...(well im not as tragikh as her) re seriously she actually considered buying a vibrator!!!! KAI I HOPE U KNOW OTI IM gONA BE SHARING A BED WITH HER!!!!! SHE EVEN HAD MEMORIES APO PALIA...
Αυτό είναι πραγματικό κομμάτι συζήτησης, δεν το έφτιαξα μόνος μου παρεπιπτόντως. Αυτή η κατηγορία δεν απαξιώνει τίποτα -συνειδητά τουλάχιστον- αλλά την αναφέρω γιατί είναι εκνευριστικά αντιαισθητική.

Η μόνη επαφή που μου έχει μείνει λοιπόν μετά από 3 χρόνια με την ελληνική επικαιρότητα, είναι τα ηλεκτρονικά μέσα, καμιά εκπομπή που κατεβάζω αραιά και που και κυρίως εσείς. Οι bloggers εννοώ. Όχι νοσταλγικά. Παρακολουθώ την τεχνολογική (μόνο bloggers υπάρχουν για αυτό το κομμάτι) και πολιτική επικαιρότητα κυρίως. Και θυμώνω. Τον τελευταίο καιρό θυμώνω πολύ.
Ομολογώ ότι φταίω και εγώ για αυτό. Είμαι κλεισμένος στην φούσκα μου. Τηλεόραση δεν ανοίγω ποτέ, επιλέγω τι θα δω/διαβάσω/ακούσω μέσω internet και ο κύκλος μου γενικά αποτελείται από μάλλον προοδευτικά άτομα. Είναι λοιπόν σοκ ομηρικών διαστάσεων όταν επιστρέφω στην ελληνική πραγματικότητα του Τράγκα, του Λιακόπουλου, της Λουκά, της μονομερούς δημοσιογραφίας και της ζαρτινιέρας. Τελευταία έχω πάρει αρκετά κακά δείγματα και από την blogόσφαιρα[1]. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η απαξίωση. Οι Έλληνες είμαστε -ευτυχώς- πολιτικά ζώα. Και λέω ευτυχώς έχοντας ζήσει 3 χρόνια την εξαθλίωση του apolitique με-νοιάζει-μόνο-η-πάρτη-μου δεν-ξέρω-τι-μου-γίνεται συστήματος εδώ. Όντας λοιπόν πολιτικά ζώα, μερικές φορές δίνουμε έμφαση στο δεύτερο κομμάτι του όρου.
Και αυτό περνάει στην επιχειρηματολογία μας και γίνεται καφρίλα.
Το γνωστό είμαι-σωστός-και-εσύ-είσαι-μαλάκας υφάκι. Προφανώς πιστεύω ότι είμαι σωστός σε αυτό που πιστεύω. Αλλιώς δεν θα το πίστευα. Αλλά όταν το επιχείρημα μου είναι απλώς ότι είσαι κομμούνι, εθνίκι, gay, straight, ίσιος, στραβός, μαλάκας, άσχετος τότε γίνομαι εγώ ο μαλάκας. Ακόμα κι αν είναι δεν είναι μόνο, αλλά κυρίως αυτό ή απλώς σου κάνω πόλεμο ονοματίζοντάς σε έτσι. Γενικά και μόνο που σε βαφτίζω οτιδήποτε. Γιατί έτσι σε απαξιώνω. Απαξιώνω για την ακρίβεια όχι μόνο εσένα αλλά και όλους τους ομοιους σου και ξεχνάω να επιχειρηματολογήσω.
Δεν είναι το μόνο πρόβλημα αυτό. Αλλά είναι τρομερά αναξιοπρεπές. Είναι μικρότητα. Δεν κάνεις συζήτηση, κάνεις πόλεμο. Και αυτό οδηγεί στο πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα ότι πλέον απλώς στρατολογούμαι εδώ ή εκεί και πλέον το ζήτημα είναι ποιος θα νικήσει. Ποιος θα βρίσει/απαξιώσει περισσότερο και σταματάω ακόμα και να προσπαθώ να δω τι λέει ο άλλος. Το θεωρώ απαραίτητη αρετή αυτό: να προσπαθείς να δεις τι λέει και πώς σκέφτεται ο άλλος.

Δεν το παίζω ουδέτερος. Έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη αλλά δεν είναι το αντικείμενο αυτού του ποστ. Το ποστ αυτό είχε αφορμή όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό με τα πανεπιστήμια και τις πορείες των φοιτητών (που στην ελλάδα πλέον έχει γίνει συνώνυμο με το να λες επίθεσεις μουζαχεντίν) κυρίως, αλλά και πολλά άλλα μικρότερα θέματα. Θυμώνω παρακολουθώντας τα και παρατάω το κείμενο στη μέση. Ειδικά αν τύχει να δω καμιά από τις εκπομπές του Λαζόπουλου που βάζει όλα τα κλιπάκια από τις καφρίλες της tv της προηγούμενης βδομάδας[2]. Θυμώνω γιατί η επιχειρηματολογία δεν είναι επιχειρηματολογία, είναι πολεμική. "Ου ρε κουμούνι!" και "Πάρε ένα εθνίκι ρε...".

Θα ανέβω σε ένα βουνό και θα σας κοιτάω όλους από ψηλά! Γιατί είμαι ο Χούλγκ!

[1] Άθλιος όρος, αλλά ήρθε για να μείνει τελικά...
[2] Και ο οποίος βέβαια κατα καιρούς έχει πει και μόνος του καφρίλες.

Ετικέτες ,

« Home | Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »

16/3/07 10:54 Blogger javapapo said...

δώσε ένα κατοστάρικο!δώσε ένα διακοσάρικο...    



16/3/07 11:27 Blogger Harry said...

AHAHAHAHAHAHAHAHAHA    



» Δημοσίευση σχολίου


eXTReMe Tracker