Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Με εξαίρεση τον στρατό κατά την διάρκεια του οποίου εκπαιδεύτηκα σαν τρελό υποβρύχιο εναέριο και επιτραπέζιο κομμάντο, τα τελευταία 5 χρόνια δεν αθλούμαι ιδιαίτερα. Έχω πολύ γυμνασμένα δάχτυλα βέβαια και ενώ πολύ θα ήθελα να πω ότι είναι λόγω της πολύχρονης ενασχόλησης μου με το πιάνο, είναι λόγω του πληκτρολογίου και της παθιασμένης σχέσης μας.
Πιτσιρικάς, φανατικός μπασκετικός τύπος, ποτέ δεν συμπάθησα το ποδόσφαιρο. Ίσως έφταιγε ότι οι άλλοι πιτσιρίκοι δεν με παίζανε, καθώς μου άρεσε ό "μύτος" και δεν συμπαθούσα το "πλασέ" με αποτέλεσμα να μένουμε συνέχεια χωρίς τερματοφύλακα ή κάποιες φορές χωρίς μπάλα. Παρόλο όμως το ταλέντο μου στο μπάσκετ, ποτέ δεν ανακαλύφθηκα και κάποια στιγμή αναγκάστηκα να σταματήσω. Από τότε λοιπόν και αν εξαιρέσεις τα 50 push ups που κάνω κάθε πρωί πριν ξυπνήσω, δεν αθλούμαι ιδιαίτερα.
Όταν ήρθα στην αγγλία, παρότι του πανεπιστημίου ο μπαξές έχει απ' όλες τις αθλητικές εγκαταστάσεις δεν άλλαξε τίποτα. Το να βρεις στην αγγλία παρέα για να παίξεις μπάσκετ, είναι τόσο πιθανό όσο το να βρεις στην ελλάδα παρέα για να παίξεις μπάντμιγκτον. Ποδόσφαιρο, όπως είπαμε, αρνούμαι πεισματικά να παίξω.
Εχθές όμως η ισπανίδα συγκάτοικος πάτησε πόδι. "Θα έρθεις μαζί μας για squash!". Ήμουν αρνητικός και άρχισε να με απειλεί ότι αν δεν έρθω θα μου κάνει την ζωή πατίνι. Φυσικά δεν έδωσα καμία σημασία στις απειλές τις, υπέκυψα όμως, όταν πηγαίνοντας στην τουαλέτα συνειδητοποίησα ότι κατουράω όχι μέσα στην λεκάνη όπως είχα σκοπό αλλά πάνω σε ένα διαφανές σελοφάν με το οποίο ήταν καλυμμένη. Η συνειδητοποίηση του ότι δεν άρχισε ξαφνικά να βρέχει μέσα στην τουαλέτα, ήρθε μαζί με τις ιαχές της συγκατοίκου από το σαλόνι που κραύγαζε οτί αυτό είναι μόνο η αρχή.
Είχαμε ραντεβού στις 6.10 στο γυμναστήριο. Μπαίνοντας μέσα περάσαμε δίπλα από ένα άδειο γήπεδο μπάσκετ. Είμαι σίγουρος ότι είδα το δυχτάκι να κουνιέται προκλητικά καθώς κοιτούσα την μπασκέτα και παρότι αρχικά προσπάθησα να μην δώσω σημασία, ανταπέδωσα ψιθυρίζοντας "χλατς" και κουνώντας το κεφάλι με νόημα.
Πέντε μέτρα πιο κάτω μπήκαμε σε ένα τετράγωνο κουτί , με ενημέρωσαν ότι αυτό είναι το γήπεδο και ότι δεν είχαν σκοπό να με κλειδώσουν εκεί μέσα. Συμβιβάστηκα με την ιδέα και μετά από 5 λεπτά που χρειάστηκαν για να μου εξηγήσουν τους κανόνες, ξεχύθηκα σαν χείμμαρος να κυνηγάω το μπαλάκι.
Πρώτα έπαιξα με τον Dee, ο οποίος όντας Ινδός έχει μια άνεση με τέτοιου είδους σπορ. Είναι μέρος της κληρονομιάς που τους άφησαν οι Άγγλοι. Κάποια στιγμή πήρα απόφαση πως δεν θα έπαιρνα πόντο ακόμη κι αν ο τύπος έπαιζε με την ρακέτα δεμένη στο κεφάλι, εικόνα η οποία έδωσε μια άλλη διάσταση στον όρο "μύτος" που χρησιμοποιούσα μικρός για να περιγράψω την ανικανότητα μου να κλωτσήσω την μπάλα σαν άνθρωπος.
Ως κλασσικός έλληνας η σχέση μου με τα σπορ που περιλαμβάνουν ρακέτα περιορίζεται σε ανεκδοτολογία. Παρόλα αυτά όταν η επόμενη αντιπαλός μου, η Sandra, μπήκε στο γήπεδο πήρα το "παίζω με γυναίκα" υφάκι το οποίο ως γνωστόν συνοδεύεται με απαλά χτυπήματα της μπάλας κλπ.
Η Sandra βέβαια είχε διαφορετική άποψη και φρόντισε να μου την δηλώσει με μια απίστευτα δυνατή ρακετιά στο κεφάλι. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, συνέχισα να έχω το ίδιο υφάκι, με πρησμένο χείλι αυτή τη φορά, ενώ έχω την αίσθηση ότι ίσως φαινόμουν λίγο πιο φοβισμένος όταν άρχισα να φτύνω αίμα. Συνέχισα όμως τις χορευτικές μου κινήσεις για να πετύχω μια αξιοπρεπέστατη ήττα και από την Sandra με 15-4.
Δεν πτοήθηκα φυσικά, στην τελική έχω και ένα μετάλλειο στο ping-pong από την κατασκήνωση, και συνέχισα να χάνω με αξιοπρέπεια μέχρι που φύγαμε. Εννοείται πως έγιναν τα αναμενόμενα σχόλια από τους νικητές αντιπάλους μου, ότι μαθαίνω γρήγορα κλπ τα οποία ακολούθησαν οι ανάλογες δικές μου απαντήσεις του τύπου "μα χάλια έπαιξα". Η διαφορά ανάμεσα στα δικά τους και στα δικά μου σχόλια είναι ότι εγώ τα εννοούσα.
Ο εφιάλτης βέβαια δεν τελειώνει εδώ. Μετά από τόσα χρόνια ακινησίας, σήμερα συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ κάθε κίνηση που κάνω, ενώ το δεξί μου χέρι είναι εντελώς παράλυτο. Και φυσικά τώρα έχουμε συμφωνία με την συγκάτοικο: Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή...


ΥΓ: Όποιος από εσάς νομίζει, όπως νόμιζα κι εγώ, ότι το squash είναι χαβαλές και πολύ εύκολο και ξεκούραστο, τον προκαλώ να παίξει μπάλα φορώντας τσόκαρα στο σαλόνι του κοπανώντας κατά καιρούς από τοίχο σε τοίχο.

Έγραψε ο Harry Τετάρτη, Αυγούστου 10, 2005 Ώρα: 01:23. Στο κάτω κάτω της γραφής μπορείτε να σχολιάσετε