<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d12898590\x26blogName\x3d%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://harryjar.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://harryjar.blogspot.com/\x26vt\x3d6767149568646578330', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ρε... μήπως πέθανε ο γκαγκάριν;

Ποιον αγαπάς περισσότερο μικρέ harryjarry?

Σάββατο, Οκτωβρίου 03, 2009
Είναι καιρός από την τελευταία φορά που βρήκα χρόνο να γράψω εδώ... Τα ρίχνω όλα στην καινούρια δουλειά, στους ρυθμούς ζωής που ακολουθώ τον τελευταίο καιρό με projectaκια (λέμε τώρα) από δω κι απο κει, και στο friendfeed και το twitter με τα οποία ικανοποιώ τους όποιους παροξυσμούς εκφραστικότητας ή/και γνωμοδωσίας (αζήτητης πάντα)...

Εξακολουθώ να κατοικοεδρεύω στην Ινγλαντέρα, επισκέπτης για αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα προς εξάσκηση αυτού του ίδιου δικαιώματος που όντας κάτοικος της Ελλάδας είχα κάποτε επιδεικτικά αγνοήσει. Όχι, δεν θα είναι άλλο ενα παραλήρημα για την σημασία της ψήφου αυτό, μας τα παν άλλοι. Ο καθένας έχει την δική του προσωπική αυτοεκτίμηση άλλωστε και ένα ποστ σε blog με σουρεαλιστικό τίτλο δύσκολα θα του την αλλάξει.

...


Δυο-τρεις don julio σε μπαράκι στο Χολαργό και φίλη με αφήνει μπροστά στην εθνική άμυνα να πάρω ταξί. Πίσω μου ένας φαντάρος περικυκλώνει τη σκοπιά που μερικά χρόνια πριν, ατρόμητος φυλούσα, μην μείνει αφύλαχτο το κέντρο της Αθήνας από τον οχτρό. Πάντα με πιάνει νοσταλγία σε μέρη που κάποτε έζησα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το σχολείο μου, οι περιοχές που βγαίναμε πιτσιρικάδες, εκείνο το στιχάκι γραμμένο με σπρέι στο τοίχο απένταντι από το παράθυρο ενός εφηβικού έρωτα...

Αλλά είναι η αίσθηση της Αθήνας που μου χει λείψει και δεν το συνειδητοποιώ παρά μόνο όταν καμιά φορά τώρα, ως σύντομος επισκέπτης, έρχομαι αντιμέτωπος -κυρίως- με την νύχτα της. Μια από τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση τελικά. Η Αθήνα, είναι μια (let's face it) άσχημη πόλη. Αλλά είναι μια πόλη ζωντανή, που με κάνει και θέλω να την περπατήσω το βράδυ (δίνοντας μου και μια άισθηση ασφάλειας που δεν έχω στο Λονδίνο τις αντίστοιχες ώρες). Να την περπατήσω αργόσυρτα, με τους ήχους της και μουσική υπόκρουση κάτι ανάμεσα σε madrugada, αγγελάκα και the last shadow puppets. Λιγότερο jazz ή funk απ' το Λονδίνο αλλά και κάπως περισσότερο αυθεντική μες την ασχήμια της.

Περίεργο συναίσθημα να είσαι σπίτι σου σε δύο τόσο διαφορετικά μέρη. Σαν εκείνη τη θεία σου με την τσιριχτή φωνή που πιτσιρίκος, σε ρωτούσε: "και ποιον αγαπάς περισσότερο μικρέ harryjarry; τον μπαμπά ή την μαμά;"

Ετικέτες , , ,



eXTReMe Tracker