Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ακούγωντας U2 και τον Bono με την πρόσφατη μπουρζουά στροφή του (με τελευταία μοίρα της στροφής τις χαριτωμένες εμφανίσεις του στο παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ) διαβάζω για το γαλλικό δημοψήφισμα. Οι ευρωΓάλλοι είπαν όχι. Στην μεριά του όχι βρίσκονται και οι εθνικιστικές εξάρσεις (Λε Πεν) κάτι που περιμένω να δω ακόμα περισσότερο εδώ στην Αγγλία, αν βέβαια τελικά γίνει εδώ το δημοψήφισμα. Το όχι σίγουρα ήρθε και σαν αποτέλεσμα των παρόντων πολιτικών συσχετισμών (δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, ενώ σίγουρα έπαιξε και το θέμα της Τουρκίας ρόλο).
Παρ' όλα αυτά το γαλλικό όχι, και το επερχόμενο Ολλανδικό, σίγουρα έρχεται να εναντιωθεί απέναντι στον νεο-φιλελεύθερο χαρακτήρα του προτεινόμενου κειμένου του Ευρωσυντάγματος. Η ευρωπαική ένωση ξεκίνησε ως οικονομική ένωση και το πολιτικό της σκέλος έρχεται μόνο ως συνέχεια και διεύρυνση του οικονομικού. Η ερωτευμένη Ευρώπη είναι ερωτευμένη με την Αμερικάνικη οικονομία. Γι αυτό ας Μπολονο-ποιήσουμε τα πανεπιστήμιά μας, ας ιδιωτικοποιήσουμε και το στρατό μας ακόμα.
Το θέμα τώρα είναι ποια θα είναι η αντίδραση από το υπουργικό συμβούλιο της ευρώπης. Πως θα αντιδράσει στο όχι από το ιδρυτικό μέλος της , και σε όσα όχι ακολουθήσουν. Στην Ολλανδία οι δημοσκοπήσεις δίνουν 59% στο όχι. Να γίνουν αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα μέχρι να ψηφιστεί το ευρωσύνταγμα έχει ήδη αποκλειστεί σαν πιθανότητα, ενώ ο Μπαρόζο αν δεν κάνω λάθος απέκλεισε και την επαναδιαπραγμάτευση του κειμένου.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση έκρινε άσκοπο ένα δημοψήφισμα και αποφάσισε κοινοβουλευτικά. Ο μέσος έλληνας δεν έχει ιδέα για το τι αποφάσισε έμμεσα, μέσω της κυβέρνησής του.

Ώχου μωρέ αδερφέ... πως κάνεις έτσι...

Μιας και είχα το συνειρμό με τον Μπίλια στο προηγούμενο post έκανα ένα search για να βρω να βάλω φότο του. Τελικά αντ'αυτού βρήκα άλλα παρακμιακά και αξιομνημόνευτα (χάριν παρακμής):

Από το αθηνόραμα (με τίτλο τι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ):

• Τα γυαλιστερά καλσόν, το μπούστο, το νάζι και τη φονική περμανάντ
  της Ισμήνης Καλέση.
  
• Την Ελένη Φιλίνη ως καρατέκα στη «Γυναικάρα με τα πράσινα».
  
• Το άσμα «'Αντε σπάσε, ρε μαλάκα» που ακούγεται στο «Καμικάζι αγάπη μου» από τις «Μουσικές Περιπολίες».
  
• Τις αεροδυναμικές φράντζες του Πάνου Μιχαλόπουλου.
  
• Τον Στιβ Ντούζο μαθητή στο «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα»
  και τις παραφυάδες του.
  
• Τον Σωτήρη Τζεβελέκο με καρέ περούκα και λευκό καλσόν στο «Ροκάκιας την ημέρα, το βράδυ καμαριέρα».
  
• Την Πωλίνα με πρασινοβατραχί ολόσωμη φόρμα να τραγουδά σε ντισκοτέκ καθώς μια ντισκομπάλα κινείται απειλητικά πάνω από το κεφάλι της.
  
• Την Καίτη Φίνου πανκιό με πράσινο ρουζ και αλυσίδες στο «Έλα ν' αγαπηθούμε ντάρλινγκ» (σ.σ. original τίτλος «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ»)

Συμπληρώνω :

• Τον "ένας αλλά ράκος" ψάλτη να τα παίρνει στο ρινγκ...
• Τον τσάκωνα να βαράει τον βοηθό του μετά το τρακάρισμα που ο ίδιος προκάλεσε διαμαρτυρόμενος "εγώ θα οδηγάω, εγώ θα βλέπω κιόλας;;;;"
• Τίτλος ταινίας: "Ο σεξοβόμβος"
• "Κούλα μ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!" - βασικά καλησπέρα σας

Έτσι... Να τα βλέπεις και να τρως μπάμιες με κοτόπουλο...

Αν κάποιος έχει να στείλει αγγλικούς υπότιτλους για το ρόδα τσάντα και κοπάνα εδώ (αναρωτιέμαι ΠΟΙΟΣ τους ψάχνει...). Εξάγουμε πολιτισμό τελικά...

Φωτογραφίες απόλυτου Trash Tv:

Κάπου ανάμεσα σε Windoze και Linux, ανάμεσα σε Civilization III και linux networking, κάπου ανάμεσα σε Βίλχελμ Ράιχ και The Hacker ethic, ανάμεσα σε Sopranos και Idioterne, κάπου εκεί βρίσκομαι τώρα. Έχω λιώσει!... Αμέσως μετά τις εξετάσεις (για να μη σου πω μισή ώρα πριν τελειώσει η τελευταία εξέταση) πέρασα κατευθείαν σε ρόδα-τσαντα-και-κοπάνα mode (τι θυμήθηκα τώρα... τέτα ντούζου.... προεφηβικές φαντασιώσεις...). Μετά το κινέζικο βασανιστήριο των 6 μαθημάτων σε 7 μέρες τώρα είμαι στη Σαντορίνη της φαντασίας μου. Και... λιώνω. Τρεις μέρες τώρα δεν κάνω απολύτως τίποτα.
Έχω διαβάσει ότι κυκλοφορεί σε ελληνικό και μη blog. Δεν ξέρω αν πρέπει να ξεκινήσω την αναφορά στον Γκρεκο ή το άκου ανθρωπάκο. Ή μήπως το Hacker ethic; Να τα σβήσω εντελώς τα windoze; Και μετά πως θα παίζω civilization με τον Θράσο (διόρθωση: πως θα σκίζω στο civilization τον Θράσο); Άστα να υπάρχουν μωρέ... Για να μπορώ αντικειμενικά να βλέπω τα χάλια τους. Να φτιάξω φραπέ η νες το πρωί; Να πάω για μπύρες ή ταινία;
Τέτοια σοβαρά διλήματα έχω. Κάτσε να πάρω τον Μπίλλια ένα τηλέφωνο να δώ τι θα κάνουμε το βράδυ...

Τελικά την είχα υποτιμήσει την blogόσφαιρα και ειδικά την ελληνική. Κακώς, πολύ κακώς δεν είχα ασχοληθεί τόσο καιρό με το άθλημα.
Μερικά links: (ναι ξέρω πρέπει να οργανώσω την δημοσίευσή τους με κάποιο από τα 70 utilities που υπάρχουν - θα γίνει κι αυτό)

χωρίς πρόγραμμα από ένα προγραμματιστή (όπως υπογράφει ο δημιουργός του)
η Σοφία σε νέες περιπέτειες
Ιστολόγιον
Gloria Mundi - naftilos
Ο Arkoudos που ξέφυγε από το δάσος!

κι αυτά είναι το καλημέρα μόνο.

Βγήκαμε λέει πρώτοι στην Eurovision. Συνταρακτικό!...

Κάναμε το χαβαλέ μας λοιπόν, είδαμε και λίγο μέσω internet (η τηλεόραση είναι αυστηρώς και δια του ροπάλου απαγορευμένη στο σπίτι) έτσι για να γελάσουμε λίγο και τέλειωσε η υπόθεση. Και μετά διαβάζω στο internet ότι χιλιάδες κατέβηκαν να πανηγυρίσουν στην ομόνοια και τα σχετικά. Σήμερα τα ξημερώματα που ξύπνησα (4 ώρα αγγλίας - 6 ελλάδας) μιας και μόλις τέλειωσα τις εξετάσεις είπα να βάλω λίγη ελληνική τηλεόραση (μέσω internet πάντα) να δώ καμία είδηση από ελλάδα. Και πρώτο θέμα η επίσκεψη της Παπαρίζου μαζί με τον Ευαγγελινό και την Γερμανού με τον Δάντη στο σπίτι του πρωθυπουργού. Άκουσα ότι τους υποδέχθηκε και ο Παπούλιας στο αεροδρόμιο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ΤΟΣΟ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ. Είναι δυνατόν; Τόσο πολύ χαρήκαμε με ένα διαγωνισμό - show της κακιάς ώρας; Φτάσαμε να αισθανόμαστε περήφανοι ως έλληνες με μία νίκη στην EuroΒίζιον; Ειλικρινά πιστεύουμε ότι κερδίσαμε πόντους στο διεθνές στερέωμα με το ντεκολντέ της Παπαρίζου; Εντυπωσιακό ομολογουμένως το μπούστο αλλά τι είναι ακριβώς που μας κάνει περήφανους; Οι εθνικόφρονες ξαφνικά δεν ενοχλούντε από τον αγγλικό στοίχο και το γεγονός ότι το μόνο ελληνικό στοιχείο του τραγουδιού ήταν κάποιου είδους λύρα που ακούγεται στο background;
Σύσσωμη η πολιτική σκηνή της χώρας έσπευσε να συγχαρεί την παγκόσμια επιτυχία της ομογενούς τραγουδίστριας από την Σουηδία.

Άντε πήραμε το Euro, τους Ολυμπιακούς κερδίσαμε και την Eurovision το μόνο που μένει τώρα είναι να κερδίσουμε και κανένα διαγωνισμό ομορφιάς για να κλείσει ο κύκλος της αναβάθμισης της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό. Ο Δάντης σχολίασε ότι ό,τι και να λένε οι πικρόχολοι θα δούμε λέει που θα αυξηθεί ο τουρισμός(!!!) του χρόνου. Ρε, δεν πάμε καλά...
Μας έχει διαφύγει νομίζω το γεγονός ότι στις πρώτες θέσεις του διαγωνισμού κάθε χρόνο είναι χώρες όπως Αλβανία, FYROM, Σλοβακία κλπ (οι χώρες με υψηλό εθνικό φρόνημα όπως η Γαλλία είναι συνήθως στις τελευταίες θέσεις - εν ολίγοις δεν δίνουν δεκάρα για την Eurovision - για να μην παρεξηγούμαστε). Έτσι λοιπόν κι εμείς, διψάμε για "επιτυχίες" για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα, και να αισθανθούμε "ωραίοι ως έλληνες".
Αυτά τα show είναι για να ξεχαρμανιάζουν οι φαντάροι που είπε και ο Δανίκας. Και μετά να πανηγυρίζουν στην ομόνοια;
Για γέλια είναι...

Η σημαντικότερη είδηση από την ελληνική επικαιρότητα που τόσο καιρό δεν είχα την ευκαιρία να σχολιάσω λόγω των εξετάσεων είναι ο θάνατος του Χαρίλαου Φλωράκη.
Μία προσωπικότητα συνδεδεμένη άρικτα με την ιστορία της χώρας, ταυτόσημη με τα σύμβολα του λαϊκού αγώνα έφυγε μετά από 91 χρόνια.

Τον Σεπτέμβριο του 1994 είχε γράψει ένα σημείωμα για να δημοσιευθεί μετά το θάνατό του:

«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. Ό,τι βιός είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για να ‘χω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια. Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.
Σεπτέμβρης 1994.

Γεια σας,
Χαρίλαος Φλωράκης».

Για κάποιο περίεργο λόγο που έχει να κάνει με κάποιο πρόβλημα στους servers του blogger.com το αγγλικό μου blog δεν είναι (update: δεν ήταν) προσβάσιμο. Μπορώ να κάνω login αλλά δεν μπορώ να κάνω publish. Επίσης και στο αγγλικό και στο ελληνικό χαθήκαν κάποια posts που είχα κάνει. Πήρα λοιπόν ότι posts είχαν σωθεί από το αγγλικό και το μετέφερα εδώ . (Update : το link δεν ισχύει). Το ελληνικό, παρότι χάθηκαν ορισμένα posts συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά. θα τα λέμε λοιπόν... :-)

Update: Μετά από 2 ώρες όλα επανήλθαν στο κανονικό οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά (πέρα από τα χαμένα posts).

Εδώ και περίπου μία βδομάδα έχω αρχίσει ένα blog εδώ το οποίο μιας και είμαι στας λονδίνας είναι στα αγγλικά. Παρατηρώ όμως ότι δεν βγαίνει πάντα έτσι. Θέλω να ικανοποιήσω μερικές φορές την ακατάσχετη/ακατανόητη/ακαθάριστη/ακάθεκτη/ακαβούρντιστη/
άκαιρη/ακαθόριστη/ακαλαίσθητη/ακάλεστη/ακαλλιέργητη/
ακαμάτικη/ακανόνιστη/άκαπνη/ακαριαία/άκαρπη/ακατάδεκτη/
ακατάληπτη/...εεεεεε...ακαταδίκαστη.....ακανθίαση(!)...οκ στέρεψα....α! και προφανώς κατά βάση ακατάλληλη επιθυμία μου να τοποθετηθώ στα ελληνικά. Για δύο βασικά λόγους:
1ον γιατί όπως και να χει στα ελληνικά μου είναι πιο εύκολο να εκτεθώ και
2ον γιατί στα αγγλικά δεν θέλω να εκτεθώ...

Θα ήταν άλλωστε ηλίθιο να γράψω για το γλέντι του Ειρηναίου στα Ιεροσόλυμα πχ στο αγγλικό. 'Η για να καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ, πες μου πώς ακριβώς να εξηγήσεις στον άγγλο ποιο είναι το γελοίο στην παρακάτω φότο....


Τζατζίκι στο Tesco...

Όσο για τον τίτλο του blog σε ένα άλλο post που δεν θα πείζω ανάμεσα σε java threads και concurrent programming in ada...