Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Εχθές διάβασα στο Slashdot μια συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή την ερώτηση κάποιου jwg για το πώς θα μπορούσε να εισαγάγει τους συναδέλφους του στην ιδέα του Open Source (μιλώντας όχι μόνο για λογισμικό αλλά και για κοινότητες όπως η πολύ καλή Wikipedia).Είναι ένα ζήτημα που σίγουρα έχει προβληματίσει κατα καιρούς όλους όσους ασχολούνται με το άθλημα.

Κατ' αρχήν το λογισμικό είναι και γίνεται όλο και περισσότερο κομμάτι της καθημερινής ζωής και κατά συνέπεια το θέμα δεν είναι απλώς μια συζήτηση μεταξύ "geeks", αφού επηρεάζει άμεσα οποιονδήποτε ξέρει τι θα πει "επανεκκίνηση". Δεν είναι άλλωστε καθόλου τεχνικό.

Και για να κάνω μια πολύ μικρή και σίγουρα ελλειπή εισαγωγή για όσους δεν ασχολούνται, λογισμικό ανοιχτού κώδικα ή πηγής (open source) είναι το λογισμικό του οποίου ο πηγαίος κώδικας δημοσιεύεται και κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να κατεβάσει και κατά συνέπεια να αλλάξει, προσαρμόζοντας ή βελτιώνοντάς τον. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε πρόγραμμα που δημοσιεύται κάτω από αυτούς τους όρους, δημιουργείται μια κοινότητα προγραμματιστών που δουλεύουν πάνω σε αυτό (είτε οργανωμένα, είτε με τυχαίες συνεισφορές από όσους πρόσθεσαν κάτι στον κώδικα), κάνοντάς το πολύ πιο ποιοτικό και ευέλικτο (πχ σε περιπτώση που εμφανιστεί ένα σημαντικό bug, η διόρθωσή του είναι θέμα ωρών/ημερών). Ακόμα όμως κι αν το πρόγραμμα απευθύνεται σε λίγους και κατά συνέπεια η κοινότητα αυτή είναι μικρότερη, είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι μπορείς να το "πειράξεις". Ακόμα κι αν δεν πρόκειται ποτέ να το κάνεις. Πόσο εύκολα θα αγόραζες ένα αυτοκίνητο του οποίου θα ήξερες ότι δεν μπορείς να ανοίξεις την μηχανή εσύ ή ο μηχανικός σου; Παρότι ο μόνος λόγος που θα έπιανα κατσαβίδι θα ήταν για να ανοίξω το pc μου, εγώ δεν θα το αγόραζα πάντως.

Aυτό το απλό concept, δεν έχει μόνο να κάνει με πρακτικά ζητήματα αλλά στηρίζεται σε μια ολόκληρη ιδεολογία. Το σκεπτικό είναι ότι ένα πρόγραμμα κλειστού κώδικα είναι ένα βήμα προς τα πίσω. Στην περίπτωση του ανοιχτού λογισμικού μπορείς να πάρεις πηγαίο κώδικα και να χτίσεις πάνω σε αυτόν μια νέα καλύτερη εφαρμογή χωρίς να χρειάζεται να ξανα-ανακαλύψεις τον τροχό. Σε τελική ανάλυση, η επανανακάλυψη του τροχού εκτός από τις τσέπες λίγων, ζημιώνει το κοινωνικό σύνολο (ακόμη και όταν αυτό δεν γνωρίζει -ακόμα- ότι το αφορά ο τροχός) το οποίο με αυτό τον τρόπο δεν θα δει ποτέ άμαξα. Άλλωστε, ένα πρόγραμμα κλειστού κώδικα το οποίο είναι καταδικασμένο να πεθάνει όταν η εταιρία που το έφτιαξε το αποφασίσει (για οποιονδήποτε λόγο), υπηρετεί μόνο τα οικονομικά συμφέροντα αυτής της εταιρίας και φτιάχνεται με κύριο άξονα αυτά, χωρίς να υπολογίζονται άλλοι παράμετροι. Το να φτιάχνεις λογισμικό με στόχο τις πωλήσεις *μόνο*, μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα, και όσοι από εσάς νομίζετε ότι η λογική αυτή δουλεύει, σκεφτείτε το παράδειγμα των Windows 98 και ακόμα χειρότερα των Windows ME (γνωστά και ως ctrl+alt+del edition) τα οποία είναι σίγουρα το χειρότερο λειτουργικό σύστημα στην ιστορία των υπολογιστών αλλά και από τα πιο επιτυχημένα εμπορικά... - για του λόγου το αληθές ιδού και ένα βίντεο με τον Bill Gates να την πατάει δημοσίως (1MB) -
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα, αλλά είπα ότι θα κάνω μια μικρή και απλή εισαγωγή.

Το λογισμικό που εκδίδεται με κάποια από τις open source licences, είναι συνήθως free. Free as in free speech αλλά και as in free beer που λέει κι ο Stallman. Αυτό βέβαια δεν περιορίζει την οικονομική εκμετάλλευση του προϊόντος (βλέπε Red Hat).

Η ιδέα βέβαια δεν είναι καινούρια. Το Unix την δεκαετία του 70 στα εργαστήρια της AT&T αναπτύχθηκε από ανθρώπους που μοιράζονταν τον πηγαίο κώδικά του και ενθάρρυναν την χρήση του από άλλους ερευνητές/χρήστες. Η αγορά, πριν την Microsoft κυρίως, λειτουργούσε βασικά έτσι. Η ιδέα του κλειστού κώδικα ήρθε αργότερα από εταιρίες που αποφάσισαν πως έτσι μπορούν να έχουν απόλυτο έλεγχο πάνω στο προϊόν και κατα συνέπεια μεγαλύτερο κέρδος, σε βάρος βέβαια των χρηστών, οι οποίοι δεν μπορούσαν πια να τροποποιήσουν το πρόγραμμα με βάση τις ανάγκες τους. Αν δεν δούλευε όπως η εταιρία στο έδινε, δεν είχες καμία τύχη. Στην αρχή μάλιστα τέτοιες περιπτώσεις ήταν πολύ συχνές, και συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα.

Από την δεκαετία του 90, η ιδέα του ανοικτού κώδικα, γνωρίζει καινούρια άνθηση με κυριότερο λόγο την εξάπλωση του internet που διευκολύνει την συνεργασία προγραμματιστών από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Μεγάλες εταιρίες, όπως η IBM, επενδύουν πλέον σε open source projects εξαναγκάζοντας τον μεγαλύτερο πολέμιο της ιδέας, την Microsoft, να επενδύει σε καμπάνιες εναντίον open source προγραμμάτων, με δηλώσεις από τον Steve Balmer να τα χαρακτηρίζει καρκίνο ("Linux is a cancer that attaches itself in an intellectual property sense to everything it touches") και με τον Bill Gates να χαρακτηρίζει κομμουνιστές τους υποστηρικτές του.


Αυτή η αντίδραση της Microsoft έρχεται ως άμυνα απέναντι στην συνεχώς αυξανόμενη επιτυχία project ανοιχτού λογισμικού (όπως το λειτουργικό σύστημα Linux ή ο browser Firefox) που απειλούν την κυριαρχία της και το γεγονός ότι της πέφτει λίγο δύσκολο να ανταγωνιστεί καλύτερα, πιο ασφαλή και δωρεάν προγράμματα την στιγμή που χρεώνει ότι θέλει για τα δικά της. Η επιθετική της πολιτική δεν είναι τόσο αποτελεσματική σε αυτή την περίπτωση, αφού δεν πρόκειται περί εταιρίας για να την αγοράσει, αλλά περί ανοικτής κοινότητας. Της μένουν λοιπόν οι δηλώσεις και η εκμετάλλευση του μονοπωλιου της (και πολλές άλλες λαμογιές που δεν είναι της ώρας). Με το να βάζει πχ τον Internet Explorer μαζί με τα Windows οδηγεί τον απλό χρήστη στο να χρησιμοποιήσει το δικό της προϊόν όσες τρύπες κι αν έχει. Και όντας ο "κομπιουτεράς" της παρέας ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς, μπορώ με απόλυτη ειλικρίνεια να πω ότι ένα 70-80% των περιπτώσεων που όλοι αυτοί οι φίλοι και γνωστοί "κόλλησαν ιό" ήταν μέσω του Internet Explorer και βρήκαν την ησυχία τους μόνο όταν τους εγκατέστησα τον Firefox.

Παρόλα αυτά, το ζήτημα όπως ξεκίνησε από την συζήτηση στο slashdot παραμένει ότι ο μέσος χρήστης δεν ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους "κομπιουτερίστικες αηδίες", και το πώς μπορείς να τον γνωρίσεις με την ιδέα (είτε τελικά την ασπαστεί, είτε όχι). Είχα διαβάσει σε κάποιο blog ένα σχόλιο το οποίο υποστήριζε ότι "εσείς οι κομπιουτεράδες είστε κολλημένοι με οτιδήποτε εναλλακτικό (βλέπε Firefox) μόνο και μόνο επειδή δεν είναι mainstream (βλέπε IE)". Δεν μιλάω όμως για τέτοιου είδους ηλιθιότητες. Μιλάω για τον χρήστη που θέλει απλά να κάνει την δουλειά του (και από μια άποψη καλά κάνει).

Ο Στρατής είχε κάνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση: Να αφήσουμε τα περί ιδεολογίας στην άκρη. Είναι προσωπικά θέματα αυτά λέει. Αν δεν το έχει ο άλλος μέσα του το πιθανότερο είναι να τον απομακρύνεις περισσότερο.

Η συνειδητή όμως επιλογή όχι μόνο για λόγους πιο εύκολης ή πιο αποτελεσματικής χρήσης ενός προγράμματος, αλλά και για την υποστήριξη τέτοιων προσπαθειών, δεν θα έρθει από τον απλό χρήστη αν εσύ, ο πιο τεχνικός, δεν τον "ζαλίσεις". Δεν χρειάζεται στην τελική να έχεις ειδικές γνώσεις για να συμφωνήσεις ή όχι με την λογική του open source. Άλλωστε τα projects που ακολουθούν αυτή τη λογική περιλαμβάνουν και προσπάθειες όπως η Wikipedia στις οποίες συμμετέχουν πολλοί (αν όχι κυρίως) μη "κομπιουτεράδες", και εκεί είναι καθαρά θέμα "ιδεολογίας" καθώς το προϊόν δεν είναι λογισμικό που θα κρίνεις πρακτικά.


Όσοι πιστοί/πολέμιοι/γνωρίζοντες ή μη, διαφωνούν/συμφωνούν, τα σχόλια είναι ανοιχτά στο κάτω-κάτω της γραφής... Αν και απ'ότι διαβάζω στα blog σας οι περισσότεροι είστε διακοπές και πήζω μόνος μου ρεμάλια...


Update: If Microsoft went Open Source... "Ah, so you support the "free as in slave labor" open-source model?"

Πάλι καλά που είναι και το 24 να μου θυμίζει λίγο τους ελληνικότατους Φωσκολικούς εφιάλτες για να πέρνω γεύση από Ελλάδα. Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου, άλλωστε ένα post κάποιου συν-blogger (που δεν θυμάμαι για να κάνω link) ήταν που με είχε πείσει να κατεβάσω να δω κανα επεισόδιο.
Δεν ξέρω αν παίζεται από κανα Star στην Ελλάδα, ή αν κυκλοφορεί σε DVD, μιλάω για την σειρά που έχει κάνει πάταγο στην Αμερική. Για την Αγγλία δεν ξέρω, καθότι όπως έχουμε ξαναπεί, τηλεοράσεις και τέτοια κουτιά του διαβόλου δεν έχουμε σ' αυτό το σπίτι και δεν ασχολούμεθα καθόλου με το άθλημα. Πρέπει να παίζεται κι εδώ όμως, γιατί πέρσι διάβασα ένα άρθρο στον Guardian για την τρομολαγνεία που καλλιεργεί (η σειρά όχι ο Guardian).

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ! Καλογυρισμένη Λάμψη με Γιάγκους Δράκους και Σελήνη (σόρρυ παιδιά εκεί έχω μείνει - μετά έγινε υπουργός αυτή και μας το χάλασε).
Πιο προβλέψιμο σενάριο έχω να δω από το "Dracula, νεκρός και μ' αρέσει" (η οποία ταινία είναι τόσο απαράδεκτη που καταλήγεις να γελάς με την ηλιθιότητά της - ακόμα αναρωτιέμαι πως κατάντησα να έχω δει τέτοιες μαλακίες...)
Οι ήρωες καταλήγουν να κάνουν εντελώς απίστευτα καραγκιοζιλίκια για να πετύχουν τον "καλό" σκοπό τους. Οι όποιες δε ανατροπές, εντελώς Φωσκολικές επίσης. Παίρνει ο σκηνοθέτης τον χαρακτήρα που θα περίμενες λιγότερο (άρα και πάλι γίνεται προβλέψιμος) και τον βάζει να κάνει την ανατροπή με τρόπο που δεν θα μπορούσε να δηλώνει περισσότερο ότι είναι κίνηση απελπισίας...
Κρίμα το bandwidth δηλαδή...
Τι να πω, μπορεί να μην βλέπω κάτι εγώ... Οι φαν ας αφήσουν ένα σχόλιο να με διαφωτήσουν.


Update: Τελικά παίζεται και στην αγγλία στο BBC

Θ αρχίσω να ακούω Ξύλινα Σπαθιά πάλι να θυμηθώ το λύκειο μου φαίνεται.
"Έχει αδειάσει η πόλη...
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ..." κλπ κλπ

Έχουν φύγει όλοι. Εγώ κι ο Apache έχουμε μείνει. Κι αν δεν ήταν web server θα την είχε κάνει κι αυτός. Κι αν συνεχίσει έτσι έχω την αίσθηση ότι η μόνη επαφή που θα έχω με την ελλάδα φέτος το καλοκαίρι είναι το τζατζίκι στα Tesco - που είναι και μάπα- .

Όσο τελικά και να προσπαθείς να το αποφύγεις, όσο και να βρίζεις αυτούς που έρχονται αγγλία και καταλήγουν φεύγοντας να μιλάνε χειρότερα αγγλικά απ' όταν ήρθαν (γιατί μόνη τους έγνοια ήταν να βρίσκουν έλληνες και να κάνουν ελληνικά παρτυ - σνομπάροντας οτιδήποτε δεν τους θυμίζει παστίτσιο) κάποια στιγμή πρέπει να πάρεις τη δόση σου.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που σου δημιουργεί το στερητικό σύνδρομο. Οι παραλίες; Το κλίμα; Το σουβλάκι; Τα σκυλάδικα που όλο βρίζεις; Οι επιτραπέζιες ονειρώξεις στα μπαρ; Οι απεργίες; Η μισή Ακρόπολη (την άλλη μισή την έχουμε εδώ, οπότε δεν είναι μάλλον αυτό); Λες να 'ναι το internet στην Ελλάδα; Τα 384 και-να-καίνε kbit;

Δεν βγάζει νόημα... Μάλλον κάτι μας βάζουν στο νερό...

Μας χτύπησε κατακούτελα εχθές... Είναι διαφορετικό να το νιώθεις στο πετσί σου, δίπλα στο σπίτι σου.

First things first. Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο post μένω στο Birmingham, δίπλα ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Για την ακρίβεια, 5 λεπτά με τα πόδια από τα όρια της περιοχής που εκκενώθηκε εχθές.

Όσες πίτσες και να έχεις φάει μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας ζωντανές ανταποκρίσεις από το μέτωπο, είναι πολύ διαφορετικό να είσαι μέρος της ανταπόκρισης. Και δεν είναι μόνο η πίτσα που σου λείπει.

Χθές το βράδυ λαγοκοιμόμουν για να είμαι ξεκούραστος να ξενυχτήσω δουλεύοντας μπροστά στο pc (σαν σωστό βαμπίρ που είμαι), όταν με ξύπνησε η συγκάτοικος πανικόβλητη, με ακατανόητες αγγλοισπανικές ιαχές, δείχνοντας την οθόνη του υπολογιστή μου , η οποία έδειχνε bbc και τα τελευταία νέα. "Police evacuates Birmingham city centre. More details soon....".

Μην μπορώντας να ανοίξω καλά καλά τα μάτια μου, έκανα μεγάλες προσπάθειες να διαβάσω την οθόνη, ενώ επαναλάμβανα συνεχώς και χωρίς λόγο την φράση "you're kidding, right?" λαμβάνοντας συνεχώς την ολοένα και πιο έντονη απάντηση "No, look!!!" που συνοδευόταν με έντονη κίνηση του χεριού της συγκατοίκου προς την οθόνη, η οποία είχε γίνει το κέντρο του σύμπαντος.

Όταν τελικά κατάφερα να συνέλθω από τον ύπνο και να καταλάβω τι γίνεται, συνειδητοποίησα ότι το γιγάντιο μπλέντερ που άκουγα μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν μπλέντερ, ήταν όλος ο αεροπορικός στόλος της αγγλίας από ελικόπτερα πάνω απ' το σπίτι μου. Αργότερα είδα ότι δεν ήταν και τόσο πολλά όσο μου φάνηκαν αρχικά, αλλά μας έκαναν συνεχώς παρέα μαζί με τις σειρήνες (όχι του Οδυσσέα - τις άλλες, τις μπλε λέω) μέχρι το πρωί.


Τηλέφωνα σπίτι λοιπόν ήταν η πρώτη ψύχραιμη αντίδραση. "Α, δεν ακούσατε τίποτα ακόμα; Καλά. Όταν ακούσετε μην ανησυχήσετε."

Το Birmingham είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αγγλίας και όπως και οι περισσότερες πόλεις στην Αγγλία, πολυπολιτισμική με γεύσεις από όλες τις θρησκείες, χρώματα, φυλές κλπ. Έχει και πολλούς μουσουλμάνους. Μερικές φορές ειλικρινά νομίζω πως οι καθαροί Άγγλοι είναι λιγότεροι. Αυτό το αδιάφορο κατά τ' άλλα γεγονός, έχει δημιουργήσει την βλακώδη εντύπωση ότι το Birmingham δεν μπορεί να γίνει στόχος τρομοκρατών (με την πανηλίθια λογική ότι δεν θα "χτυπήσουν τους δικούς τους").
Σάββατο βράδυ στην Broad Street γίνεται χαμός όπως κάθε Σαββατοκύριακο. Το κέντρο της πόλης επικεντρώνεται ακόμα περισσότερο σε εκείνο το σημείο. Σε γενικές γραμμές το κέντρο είναι ακατοίκητο. Είναι κατακλυσμένο από κάθε είδους εμπορικά καταστήματα, pubs, clubs, κτίρια όπως το δημαρχείο, βιβλιοθήκες και σχεδόν μόνο τα ξενοδοχεία είναι κατοικήσημα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι συνεχώς γεμάτο κόσμο.

Η αστυνομία αρχικά εξέδωσε προειδοποίηση και μισή ώρα αργότερα αποφάσισε την εκκένωση του κέντρου της πόλης. Τώρα όταν λέμε το κέντρο της πόλης, δεν μιλάμε για τον αποκλεισμό της Ομόνοιας. 20.000 άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από το κέντρο, και αυτός ο αριθμός είναι πολύ μικρός βασικά. Ήταν όμως βράδυ και μόνο όσοι είχαν βγει για διασκέδαση είχαν μείνει.

Οι Άγγλοι, όπως και στο Λονδίνο αρκετά ψύχραιμοι, μετέτρεψαν γρήγορα μια τεράστια έκταση σε ερημωμένο σκηνικό από ταινία τρόμου. Θαμώνες pub οι περισσότεροι, απλώς γύρισαν σπίτι τους ή βρήκαν αλλού αλκοόλ. Για όσους έμεναν στο κέντρο, (που κάποιοι άτυχοι από αυτούς ήταν εμφανές ότι έκαναν μπάνιο την ώρα της εκκένωσης και έβλεπες υπαλληλους ξενοδοχείων να μοιράζουν ρόμπες και παντόφλες) η αστυνομία είχε φροντίσει να μείνουν στις, σχεδόν άδειες τώρα το καλοκαίρι απο φοιτητές, εστίες του Aston University. Οι εστίες του Aston είναι βασικά 3 πύργοι 20 ορόφων, σαν αυτόν στην φωτογραφία -στον 13ο όροφο του οποίου έβγαλα όλη την πρώτη χρονιά μου στην Αγγλία (και ναι, μου αρέσουν οι Τρύπες)- καθένας από τους οποίους φιλοξενεί 1000 περίπου φοιτητές κάθε χειμώνα. Εχθές, φιλοξένησαν προσωρινά άστεγους και μόνιμα τρομοκρατημένους πολίτες.
Η Αγγλία είναι η πιο "παρακολουθούμενη" χώρα στον πλανήτη. Υπάρχουν κάμερες παντού. Για να μπεις στο σπίτι μου θα καταγραφείς σε τουλάχιστον 3 κάμερες από τη στιγμή που θα περάσεις την είσοδο (μένω σε ένα συγκρότημα σπιτιών για φοιτητές). Πάνω σχεδόν σε κάθε φανάρι (κάποιες δεν "κοιτάνε" μόνο την κίνηση, είναι στραμένες προς τους πεζούς), σε κτίρια, σε εμπορικά κέντρα, παντού. Και δεν μιλάω για εσωτερικές κάμερες. Υπάρχουν ακόμη και κινητές μονάδες CCTV (έτσι λέγεται το σύστημα).
Ένα 80-90% των πολιτών θέλουν κι άλλες κάμερες (δεν τα λέω στην τύχη αλλά βαριέμαι να ψάξω για πηγές). Τους προσφέρουν περισσότερη ασφάλεια. Είναι όπλο ενάντια στην εγκληματικότητα. Έτσι λένε. Και λειτουργούν. Τις έχω δει να λειτουργούν. Έχω δει τοιχοκολλημένα poster με εικόνες από υλικό τραβηγμένο με CCTV να αναζητούν ένα φοιτητή πέρσι, επειδή έσπασε ένα τζάμι στο πανεπιστήμιο, χωρίς να δει την καμουφλαρισμένη κάμερα από πάνω του. Κι έχω δει μπάτσους να μπαίνουν στις εστίες και να ανακρίνουν έναν από τους περσινούς μου συγκατοίκους επειδή είχε μόλις ξυρίσει το κεφάλι του και έμοιαζε στον τύπο από το poster. Έχω ακούσει μια κολόνα να μου μιλάει, επειδή γυρνώντας μόνος μου μετά τα μεσάνυκτα σπίτι, κάθησα να περιεργαστώ μια βιτρίνα (μετά ανακάλυψα το μεγαφωνάκι πάνω στην κολόνα).

Εχθές αυτό το αίσθημα του big brother ήταν πολύ πιο έντονο. Έξω από το σπίτι μου είχαν μαζευτεί όλοι οι εναπομείναντες για το καλοκαίρι φοιτητές και χάζευαν τα ελικόπτερα. Είναι μάλλον ατυχής η προσπάθεια μου να μιλήσω για big brother σήμερα και πολλοί θα υποστηρίζουν ότι μετά τα χθεσινά οι κάμερες είναι πιο δικαιολογημένες από ποτέ. Το μόνο που θα απαντήσω, είναι ότι δεν μου αρέσει να μου συμπεριφέρονται σαν κατοικίδιο. Ότι, παρά τα τόσα μάτια πάνω από το κεφάλι μου, τα χθεσινά έγιναν και δεν αποτρέπονται έτσι.

Η αστυνομία πραγματοποίησε 4 ελεγχόμενες εκρήξεις σε ένα λεωφορείο στην Corporation Street (είναι ο δρόμος με το ελικόπτερο από το προηγούμενο post) και σήμερα (Κυριακή) το πρωί όλα επανήλθαν θεωρητικά στο φυσιολογικό. Έτσι λέει το BBC τουλάχιστον σύμφωνα με εκτιμήσεις του οποίου σήμερα το πρωί 80-90 χιλιάδες κόσμου επισκέφθηκαν το κέντρο της πόλης.

Τις Κυριακές (στην αγγλία είναι ανοιχτά τα μαγαζιά) στο κέντρο του Birmingham δεν βλέπεις πεζοδόμιο. Μόνο μια απέραντη λαοθάλασσα, η οποία σίγουρα υπερβαίνει τις 80 ή 90 χιλιάδες. Εγώ σήμερα το πρωί δεν είδα κανέναν. Είδα μόνο άδειους δρόμους και μαγαζιά με βαριεστημένους υπαλλήλους. Στις ελάχιστες περιοχές που μπορείς να παρκάρεις δεν υπήρχαν αυτοκίνητα. Τις 90.000 κόσμου δεν τις είδα πάντως. Η πόλη ήταν νεκρή. Κι ας είχε κάμερες να μας προσέχουν... Κι είχε μείνει μόνη της η βασίλισσα Victoria μπροστά στο δημαρχείο να καμαρώνει.

"You'll see kidney machines replaced by rockets and guns
And the public wants what the public gets
But I don't get what this society wants
I'm going underground, (going underground)"

Paul Weller - Going Underground

"Είμαστε όλοι Λονδρέζοι", "αυτό ψήφισαν, αυτό παίρνουν", "Παρά τρίχα τη γλύτωσα! αν δεν τύχαινε να είμαι στη Ζιμπάμπουε θα ήμουν κι εγώ εκεί", "κι εγώ! πριν 47 χρόνια είχα κατουρήσει σε μια τουαλέτα στο μαγαζάκι εκεί δίπλα στο King's Cross"

Ίσως να είμαι σε μία από αυτές τις μέρες που δεν συγχωρώ (και είμαι ασυγχώρητος) αλλά κοντεύω να βαρέσω κόκκινο με αυτά που ακούω.

Μαλακίες. Και πάνω απ' όλα τα περί συμπόνοιας.

Τα περί "καλά να πάθουν" επίσης. Χαιρέκακα και κομπλεξικά. Η λογική του αυτό ψηφίσανε και υποστηρίζουν άρα πρέπει να δεχθούν τις συνέπειες μπάζει από παντού. Ακόμα κι αν προσπαθήσω πολύ να την ακολουθήσω, στην τελική ούτε ο ιρλανδός, ούτε ο έλληνας, ούτε οι κύπριοι είχαν καμία σχέση με αυτό.

Για τα γιούρια είναι και τα περί ενίσχυσης του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Αν σε μουντζώνει το συκώτι σου, ότι και να πάρεις, θα σε μουντζώνει μέχρι να κόψεις τις τεκίλες.

Εν ολίγοις, κανείς δεν χαίρεται με τον θάνατο τυχαίων πολιτών, κανείς δεν επιδοκιμάζει καμίας μορφής τρομοκρατία. Από την άλλη, αφού λοιπόν δεν χαίρεσαι τι κάνεις; Θα πάρει ο Γιάννης τ' όπλο του και θα βγει να φάει τους κακούς ισλαμιστές; Μασέλα αντί οδόντος; Μήπως είσαι Τεξανός και σε λένε Γιώργο; Είπαμε... Καμίας μορφής τρομοκρατία.

Όπλο ενάντια στην τρομοκρατία δεν είναι τα τανκ σου, αυτά είναι το αίτιο. Είναι δράση απέναντι στην αντίδραση που εσύ προκάλεσες. Ούτε η συμπόνοια σου θα αλλάξει τίποτα. Αλλά βέβαια, μετά σκοντάφτουμε στο επιχείρημα "εγώ από μόνος μου τι να κάνω;". Τίποτα. Κάτσε να δεις Alter.

Δεν συνεχίζω άλλο. Διάβασε τον J95 εδώ και εδώ (που δίνει ρέστα) και τον Talo για την συνέχεια.

Σε δημοψήφισμα του Discovery Channel μέσω internet (όχι και πολύ έγκυρο δηλαδή) για τον μεγαλύτερο αμερικάνο της ιστορίας τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι αποφάσισαν :

1ος και καλύτερος ο Reagan
.
.
6os George Bush senior
7ος Bill Clinton
8ος Elvis Prisley

Μπχαχαχαχαχαχα... Συνεχίζεται:

9η η Oprah Winfrey (η τηλεπαρουσιάστρια)
10ος ο Roosevelt
.
.
14ος ο Einstein

Α, και μην ξεχάσω είναι και ο Bill (ένας είναι ο bill, αυτός από το kill bill) στο 18.

survey results
άρθρο στο in.gr