<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d12898590\x26blogName\x3d%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://harryjar.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://harryjar.blogspot.com/\x26vt\x3d6767149568646578330', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ρε... μήπως πέθανε ο γκαγκάριν;

"Έβαλες τρίποντο μαμά!"

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2005
Και μπαίνουμε πάλι στο ίδιο τριπάκι... Οι μεν πανηγυρίζουν, οι δε κράζουν τους χαζοχαρούμενα πανηγυρίζοντες. Και οι μεν και οι δε, έχουν ένα δίκιο. Παρότι προσωπικά τείνω περισσότερο προς τους δε, φυσικά και χάρηκα που είμαστε πρωταθλητές ευρώπης! Ανέκαθεν μπασκετικός τύπος, ακόμα θυμάμαι εκείνη την απίστευτη κωλοτούμπα που είχα -κατά λάθος- κάνει στον αέρα πριν προσγειωθώ με το κεφάλι κάτω, στον τελικό του '87 με τον Καμπούρη που του μύριζε τιρινίνι[*]. Τότε μόλις είχα ξεκινήσει το δημοτικό, και αυτή ήταν η αρχή της ένδοξα αποτυχημένης καριέρας μου στα, πάντα χωρίς δυχτάκι, γήπεδα της αθήνας.

Η τότε εναέρια εμπειρία μου, δεν επαναλήφθηκε εχθές βέβαια, αφενός γιατί είχε γίνει κατά λάθος (σκόνταψα σκαρφαλώνοντας σε μια πολυθρόνα) και αφετέρου γιατί στο φοιτητικό δωματιό μου δεν έχω πολυθρόνες.

Ο χαζοχαρούμενος πανηγυρισμός όμως, ο οποίος σε συμφωνία με το καινούριο τρεντ στην Ελλάδα, μερικές φορές περιέχει και εθνικιστικές τάσεις, είναι τραγικός. Ο μέσος ούνος -γνωστό είδος Έλληνα, ο ίδιος που κατέβηκε στην Ομόνοια με τη σημαία παραμάσχαλα για να πανηγυρίσει το θρίαμβο της Euroβίζιον-, είναι πιθανόν να μην είδε καν τον αγώνα ή μέχρι πριν μια βδομάδα να χρησιμοποιούσε ατάκες του τύπου "ό,τι παίζεται με το χέρι είναι μαλακία". Και παρότι δεν έχει άρτο, εξακολουθεί να κρέμεται από τα θεάματα. Ωραία το έθεσε ο Άγγελος στο Introspection.

Και μην αρχίσουμε πάλι τα περί μιζέριας. Στην τελική πιο μίζερη εικόνα από τον ούνο (euroβίζιον edition), που εμφανέστατα εκτονώνει απωθημένα, δεν μπορώ να φανταστώ.

[*] Από το γνωστό ανέκδοτο. Παρεπιμπτόντως, σε κάποιο blog το είδα γραμμένο ως τιρινίνη. Από πότε το τιρινίνι είναι θηλυκό; Το τιρινίνι σαφέστατα γράφεται με ι (και είναι ο ρυθμός από το Final Countdown: τιρινίιιινι τιρινινινίιιιιι)

ΥΓ1: Ψάχνοντας να βρω την είδηση στο BBC, έπρεπε να ψάξω 7 υποκατηγορίες κάτω... Είπαμε το μπάσκετ εδώ στην αγγλία είναι σαν το μπάντμινγτον στην ελλάδα...

ΥΓ2: Δωράκι 2 βίντεο (δεν ξέρω για πόσο θα ισχύουν τα link):

Ελληνικό Internet

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005
Και ενώ η ελληνική διαδυκτιακή κοινότητα όλο και μεγαλώνει (το monitor πχ που κλείνει 6 μήνες αριθμεί πλέον 317 blogs) και η ελληνική κυβέρνηση, θεωρητικά τουλάχιστον, προωθεί την κοινωνία της πληροφορίας και αρχίζεις να πείθεσαι ότι κάτι πάει να γίνει με το ελληνικό internet, πέφτεις πάνω στο site του Τ.Ε.Β.Ε και επιστρέφεις στην πραγματικότητα...

Το κολάζ των ελλήνων bloggers

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2005
Ενδιαφέρον πείραμα της Κωνσταντίνας. Μπες και γράψε ό,τι σκέψη, πρόβλημα, ανασφάλεια, χαρά, λύπη, κουβαλάς. Ό,τι νομίζεις ότι έχεις να προσθέσεις.

Username: oloi
Password: oloimazi

Ινδικό νανούρισμα

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2005
Ήταν Κυριακή όταν ξεκίνησα τον πηγαιμό για την ... Αθήνα. Είχα ξυπνήσει από τις 6.30 το πρωί πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, το οποίο έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο στο δωμάτιό μου, καθώς ή θα ξυπνήσω πριν χτυπήσει ή δεν θα ξυπνήσω καθόλου. Λαμβάνοντας υπ'όψιν μου το γεγονός ότι ταξίδευα με easyjet (σε χρεώνει και το νερό) έφτιαξα κάτι να φάω με ότι χαλασμένο είχε απομείνει στο ψυγείο και κάλεσα ταξί.
Ο ινδός ταξιτζής (ακόμα δεν έχω δει άγγλο να κάνει αυτή τη δουλειά) έφτασε στην ώρα του χαλώντας μου το πρόγραμμα που έλεγε ότι θα αργήσει κανα 10λεπτο.
Η easyjet πετάει από Λονδίνο οπότε για εμάς τους brummies το κόστος αυξάνεται κατά £20 σε λεωφορεία. Τα οποία λεωφορεία απεχθάνομαι βαθύτατα. Παρ'όλα αυτά ως φτωχός πλην τίμιος οικοδόμος δεν έχω επιλογή παρά να σκύψω το κεφάλι στο κατεστημένο της National Express και να ελπίζω ότι θα έρθει η ώρα που θα ανατραπεί η δυναστία των απανταχού ΚΤΕΛ.
Ελπίζω λοιπόν κάθε φορά, ότι θα βρω 2 κενές θέσεις για να μπορέσω να κοιμηθώ, μειώνοντας έτσι τον χρόνο που θα έχω συνείδηση ότι είμαι σε λεωφορείο και τις πιθανότητες να ανταλλάξω στομαχικά υγρά με τον διπλανό μου. Όταν στις 8.20 επιβιβάστηκα λοιπόν σε ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο σκέφτηκα ότι το ταξίδι ξεκινάει καλά. Προφανώς αυτός ο πούστης ο Μέρφυ με άκουσε και μετά από μισή ώρα και 2 στάσεις το λεωφορείο είχε σχεδόν γεμίσει. Είχα βάλει την τσάντα μου στην διπλανή θέση και ακόμη δεν είχε κάτσει κανείς δίπλα μου, αλλά όλα έδειχναν ότι είναι θέμα χρόνου...
Τρίτη στάση και ανάμεσα στους νέους επιβάτες, μπαίνει τελευταία μια ίνδη γύρω στα 20. Προσωπικά γούστα είναι αυτά αλλά εμένα δεν με εμπνέουν οι ινδές. Δεν είναι καθόλου ρατσιστικό το θέμα, ούτε είμαι κολλημένος με τις ελληνίδες, απλώς οι ινδές δεν... Η συγκεκριμένη αποτελούσε μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις ωραίας ινδής. Δεν ψάχνομαι όμως και εξακολοθούσα να θέλω να κάτσω μόνος μου. Με προσπερνάει κι αυτή και εκεί που αρχίζω πάλι να γλαρώνω ήσυχος, ακούω κάπως απότομα μια τσιριχτή φωνή εκατοστά από το αυτί μου : "Excuse me! Can you take your bag please?"
Τραντάχτηκα από το απότομο της υπόθεσης και αφού ζήτησα συγγνώμη από τον μπροστινό μου, τον οποίο κλώτσησα από το τράνταγμα, μάζεψα την τσάντα μου για να καθήσει η εν λόγω ινδή. Τουλάχιστον δεν κάθομαι δίπλα στον Τάκη Τσουκαλά σκέφτηκα και προσπάθησα πάλι να κοιμηθώ.

Μετά από 10 λεπτά κάτι άρχισε να μου χαϊδεύει τον ώμο και ενώ στην αρχή δεν έδωσα σημασία, άνοιξα τα μάτια μου όταν αυτό το κάτι είχε ακουμπήσει κανονικά στον ώμο μου και το χάδι είχε μεταφερθεί στο χέρι μου. Η ινδή φίλη μας είχε κοιμηθεί και αυτό το κάτι ήταν το κεφάλι της ενώ με το με το δεξί της χέρι σιγά σιγά κρατούσε το δικό μου. Τράβηξα διακριτικά το χέρι μου, αλλά δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Ευτυχώς, μετά από κανα 20λεπτο και ενώ είχα σχεδόν πάθει αγγύλωση προσπαθώντας να μην κουνάω τον ώμο μου, ξύπνησε και αφού μονολόγησε ψιθυριστά "Oh, my God" μου ζήτησε συγγνώμη. Της είπα φυσικά ότι δεν πειράζει και άρχισα για πολλοστή φορά να κλείνω τα μάτια μου.
Δεν φάνηκε να συμφωνεί ιδιαίτερα με την προθεσή μου να κοιμηθώ όμως. Με τραγικά αγγλικά άρχισε να με ρωτάει τις γνωστές τυπικούρες: που μένεις, όνομα κλπ. Δεν γαμιέται λέω... Έτσι κι αλλιώς δεν με παίρνει ο ύπνος.

-Από πού είσαι;
-Από ελλάδα. Εκεί πάω τώρα.
-Ελλάδα; Πού είναι αυτό;
-Μεσόγειος. Βαλκάνια. Δίπλα στην Ιταλία της λέω.
-Ιταλία; Χμμμμ... Θύμισε μου;
-Πάνω από την Αίγυπτο, ανατολικά είναι η Τουρκία, της λέω.
-Αααααα... Οκ. Ωραίος λαός!
Από γεωγραφία δεν τα πάμε καλά, από λαογραφία όμως...

-Θέλεις; με ρωτάει σκυμμένη πάνω από την τσάντα της και σε δευτερόλεπτα ένα σακουλάκι με πατατάκια βρίσκεται κυριολεκτικά ένα εκατοστό από την ελληνική μύτη μου.
-Όχι ευχαριστώ, έφαγα πριν φύγω, απαντάω.

Φυσικά καμία ανατολλίτισα δεν θα με άφηνε να ξεφύγω έτσι, και επιμένωντας σαν γνήσια ελληνίδα νοικοκοιρά με εξανάγκασε να φάω από τα πατατάκια της. Τα οποία άφησε στο χέρι μου με το που τα ακούμπησα και έβγαλε από την τσάντα της άλλα για να φάει αυτή. Παράλληλα συνέχισε το smalltalk, ενώ εγώ σε εκείνη τη φάση έχοντας ξενερώσει ήθελα πραγματικά να κοιμηθώ.

-Δουλεύεις;
-Σπουδάζω βασικά.
-Αχ, τι ωραία. Εγώ δουλεύω.
-...
-Δεν θα με ρωτήσεις που δουλεύω;
-Που δουλεύεις;
-Στο ινδικό εστιατόριο του μπαμπά μου!

Στον ήχο αυτής της εξαιρετικά πρωτότυπης απάντησης έκλεισα πάλι τα μάτια μου.

-Κάναμε πάρτυ εχθές γι αυτό με πήρε ο ύπνος πριν!
-Οκ, μην αισθάνεσαι άσχημα της λέω, χαμογελώντας ευγενικά.

Ακολουθεί κενό μερικών δευτερολέπτων και αμέσως μετά ...

-Να σου πω...
-Ναι;
-Είσαι παντρεμένος;

Τα μάτια μου γουρλώσανε και ρολάρανε 720 μοίρες σα φρουτάκια σε καζίνο, ενώ είμαι βέβαιος ότι στο τέλος της ερώτησής άκουσα ντραμς σαν αυτά που παίζουν πριν την ανακοίνωση του νικητή σε απονομή: "ντουμπουντουμπουρουμ τςςςςςςς"

-Εεεε, όχι...
-... Αλήθεια; Ωραία... Ούτε εγώ!... Χιχιχι... Πρέπει να βρεθούμε καμιά φορά...

Δεν είχα άλλη επιλογή...

-...χχχχρρρρρρρ....ψψψψψςςςςςς......χρρρρρρρρ.....

Επιστροφή

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 10, 2005

Επιστροφή λοιπόν. Το ταξίδι της επιστροφής σχετικά επώδυνο, κάτι σαν εκδίκηση για το προηγούμενο "χαιρέκακο" post μου.
Επιστροφή στα 2 Mbit, στο συμπαθητικά ετοιμόρροπο γραφείο μου, στην κλεμμένη από τον συγκάτοικο καρέκλα, στο άδειο -για λίγο- ακόμα από γνωστούς και φίλους Birmingham. Επιστρέφω ψυχολογικά ανεβασμένος, οργανικά ψιλοκατεστραμμένος και 10 μέρες πίσω στις όποιες εξελίξεις (είπαμε η τηλεόραση δεν υπάρχει και το dial up internet σε διακοπές δεν ενδύκνειται).

Περίμενα ότι θα γυρίσω περισσότερο γεμάτος ιστορίες, αλλά η μάλλον ευχάριστη πραγματικότητα είναι ότι τις περισσότερες δεν τις θυμάμαι;) Ειδικά οι πρώτες 3-4 μέρες (τα πρώτα ανταμώματα με φίλους) είναι σαν να είχαν μόνο πρωί.

Γύρισα λοιπόν, όπως και οι περισσότεροι απ' ότι βλέπω, έτοιμος για μια χρονιά η οποία αναμένεται εξουθενωτική...

Άντε, καλό χειμώνα!


eXTReMe Tracker