Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ήταν Κυριακή όταν ξεκίνησα τον πηγαιμό για την ... Αθήνα. Είχα ξυπνήσει από τις 6.30 το πρωί πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, το οποίο έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο στο δωμάτιό μου, καθώς ή θα ξυπνήσω πριν χτυπήσει ή δεν θα ξυπνήσω καθόλου. Λαμβάνοντας υπ'όψιν μου το γεγονός ότι ταξίδευα με easyjet (σε χρεώνει και το νερό) έφτιαξα κάτι να φάω με ότι χαλασμένο είχε απομείνει στο ψυγείο και κάλεσα ταξί.
Ο ινδός ταξιτζής (ακόμα δεν έχω δει άγγλο να κάνει αυτή τη δουλειά) έφτασε στην ώρα του χαλώντας μου το πρόγραμμα που έλεγε ότι θα αργήσει κανα 10λεπτο.
Η easyjet πετάει από Λονδίνο οπότε για εμάς τους brummies το κόστος αυξάνεται κατά £20 σε λεωφορεία. Τα οποία λεωφορεία απεχθάνομαι βαθύτατα. Παρ'όλα αυτά ως φτωχός πλην τίμιος οικοδόμος δεν έχω επιλογή παρά να σκύψω το κεφάλι στο κατεστημένο της National Express και να ελπίζω ότι θα έρθει η ώρα που θα ανατραπεί η δυναστία των απανταχού ΚΤΕΛ.
Ελπίζω λοιπόν κάθε φορά, ότι θα βρω 2 κενές θέσεις για να μπορέσω να κοιμηθώ, μειώνοντας έτσι τον χρόνο που θα έχω συνείδηση ότι είμαι σε λεωφορείο και τις πιθανότητες να ανταλλάξω στομαχικά υγρά με τον διπλανό μου. Όταν στις 8.20 επιβιβάστηκα λοιπόν σε ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο σκέφτηκα ότι το ταξίδι ξεκινάει καλά. Προφανώς αυτός ο πούστης ο Μέρφυ με άκουσε και μετά από μισή ώρα και 2 στάσεις το λεωφορείο είχε σχεδόν γεμίσει. Είχα βάλει την τσάντα μου στην διπλανή θέση και ακόμη δεν είχε κάτσει κανείς δίπλα μου, αλλά όλα έδειχναν ότι είναι θέμα χρόνου...
Τρίτη στάση και ανάμεσα στους νέους επιβάτες, μπαίνει τελευταία μια ίνδη γύρω στα 20. Προσωπικά γούστα είναι αυτά αλλά εμένα δεν με εμπνέουν οι ινδές. Δεν είναι καθόλου ρατσιστικό το θέμα, ούτε είμαι κολλημένος με τις ελληνίδες, απλώς οι ινδές δεν... Η συγκεκριμένη αποτελούσε μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις ωραίας ινδής. Δεν ψάχνομαι όμως και εξακολοθούσα να θέλω να κάτσω μόνος μου. Με προσπερνάει κι αυτή και εκεί που αρχίζω πάλι να γλαρώνω ήσυχος, ακούω κάπως απότομα μια τσιριχτή φωνή εκατοστά από το αυτί μου : "Excuse me! Can you take your bag please?"
Τραντάχτηκα από το απότομο της υπόθεσης και αφού ζήτησα συγγνώμη από τον μπροστινό μου, τον οποίο κλώτσησα από το τράνταγμα, μάζεψα την τσάντα μου για να καθήσει η εν λόγω ινδή. Τουλάχιστον δεν κάθομαι δίπλα στον Τάκη Τσουκαλά σκέφτηκα και προσπάθησα πάλι να κοιμηθώ.

Μετά από 10 λεπτά κάτι άρχισε να μου χαϊδεύει τον ώμο και ενώ στην αρχή δεν έδωσα σημασία, άνοιξα τα μάτια μου όταν αυτό το κάτι είχε ακουμπήσει κανονικά στον ώμο μου και το χάδι είχε μεταφερθεί στο χέρι μου. Η ινδή φίλη μας είχε κοιμηθεί και αυτό το κάτι ήταν το κεφάλι της ενώ με το με το δεξί της χέρι σιγά σιγά κρατούσε το δικό μου. Τράβηξα διακριτικά το χέρι μου, αλλά δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Ευτυχώς, μετά από κανα 20λεπτο και ενώ είχα σχεδόν πάθει αγγύλωση προσπαθώντας να μην κουνάω τον ώμο μου, ξύπνησε και αφού μονολόγησε ψιθυριστά "Oh, my God" μου ζήτησε συγγνώμη. Της είπα φυσικά ότι δεν πειράζει και άρχισα για πολλοστή φορά να κλείνω τα μάτια μου.
Δεν φάνηκε να συμφωνεί ιδιαίτερα με την προθεσή μου να κοιμηθώ όμως. Με τραγικά αγγλικά άρχισε να με ρωτάει τις γνωστές τυπικούρες: που μένεις, όνομα κλπ. Δεν γαμιέται λέω... Έτσι κι αλλιώς δεν με παίρνει ο ύπνος.

-Από πού είσαι;
-Από ελλάδα. Εκεί πάω τώρα.
-Ελλάδα; Πού είναι αυτό;
-Μεσόγειος. Βαλκάνια. Δίπλα στην Ιταλία της λέω.
-Ιταλία; Χμμμμ... Θύμισε μου;
-Πάνω από την Αίγυπτο, ανατολικά είναι η Τουρκία, της λέω.
-Αααααα... Οκ. Ωραίος λαός!
Από γεωγραφία δεν τα πάμε καλά, από λαογραφία όμως...

-Θέλεις; με ρωτάει σκυμμένη πάνω από την τσάντα της και σε δευτερόλεπτα ένα σακουλάκι με πατατάκια βρίσκεται κυριολεκτικά ένα εκατοστό από την ελληνική μύτη μου.
-Όχι ευχαριστώ, έφαγα πριν φύγω, απαντάω.

Φυσικά καμία ανατολλίτισα δεν θα με άφηνε να ξεφύγω έτσι, και επιμένωντας σαν γνήσια ελληνίδα νοικοκοιρά με εξανάγκασε να φάω από τα πατατάκια της. Τα οποία άφησε στο χέρι μου με το που τα ακούμπησα και έβγαλε από την τσάντα της άλλα για να φάει αυτή. Παράλληλα συνέχισε το smalltalk, ενώ εγώ σε εκείνη τη φάση έχοντας ξενερώσει ήθελα πραγματικά να κοιμηθώ.

-Δουλεύεις;
-Σπουδάζω βασικά.
-Αχ, τι ωραία. Εγώ δουλεύω.
-...
-Δεν θα με ρωτήσεις που δουλεύω;
-Που δουλεύεις;
-Στο ινδικό εστιατόριο του μπαμπά μου!

Στον ήχο αυτής της εξαιρετικά πρωτότυπης απάντησης έκλεισα πάλι τα μάτια μου.

-Κάναμε πάρτυ εχθές γι αυτό με πήρε ο ύπνος πριν!
-Οκ, μην αισθάνεσαι άσχημα της λέω, χαμογελώντας ευγενικά.

Ακολουθεί κενό μερικών δευτερολέπτων και αμέσως μετά ...

-Να σου πω...
-Ναι;
-Είσαι παντρεμένος;

Τα μάτια μου γουρλώσανε και ρολάρανε 720 μοίρες σα φρουτάκια σε καζίνο, ενώ είμαι βέβαιος ότι στο τέλος της ερώτησής άκουσα ντραμς σαν αυτά που παίζουν πριν την ανακοίνωση του νικητή σε απονομή: "ντουμπουντουμπουρουμ τςςςςςςς"

-Εεεε, όχι...
-... Αλήθεια; Ωραία... Ούτε εγώ!... Χιχιχι... Πρέπει να βρεθούμε καμιά φορά...

Δεν είχα άλλη επιλογή...

-...χχχχρρρρρρρ....ψψψψψςςςςςς......χρρρρρρρρ.....

Έγραψε ο Harry Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2005 Ώρα: 00:50. Στο κάτω κάτω της γραφής μπορείτε να σχολιάσετε