Στερεοφωνικά και μαρμελάδες

Ο Πάρις τα έσπασε πάλι πετώντας την σπίθα κι απο κάτω είχαμε πυρκαγιές. Η συζήτηση που ακολούθησε το ποστ του, έβγαλε στην επιφάνεια κλασσικές γκρίνιες που με τη σειρά τους προκαλούν κάποιες γκρίνιες από τη δική μου μεριά. Εντελώς μη εποικοδομητικές και κυρίως αντανακλαστικές και ακατέργαστες[1] για αυτό και γίνονται ποστ αντί για σχόλιο.

Γκρίνια #1:

Έλληνας στην Αγγλία #1: Μισώ την Αγγλία, γκρινιάζω νυχθημερόν για τους "κωλοάγγλους", βλέπω μόνο ελληνική τηλεόραση μέσω internet, κατεβαίνω Ελλάδα ανα 10ήμερο αν μπορώ, μιλάω μόνο με Έλληνες και με κάθε ευκαιρία βρίζω τους xenoi. Άσε που δεν με αφήνουν να καπνίζω... Greeks do it better, εμείς είμαστε λεβέντες και ήμουνα στην εξέδρα του Ολυμπιακού τότε που παίζαμε στην Λίβερπουλ και τους φωνάζαμε "Γκέι, γκέι, ολ δε ίγγλις γκέι".

Έλληνας στην Αγγλία #2: Ήρθα στην Αγγλία κι έγινα ευρωπαίος! Εσείς οι μικροσκοπικοί πρώην γειτονές μου είστε υποανάπτυκτοι, μίζεροι, γκρινιάρηδες και ανεπρόκοποι. Και για να σας το αποδείξω γκρινιάζω και μιζεριάζω σύνεχεια για τον Έλληνα και την νοοτροπία του. Οι Άγγλοι είναι καλύτεροι, οι Γερμανοί είναι καλύτεροι, οι Σουηδοί είναι καλύτεροι, οι Καναδοί είναι καλύτεροι... Τώρα που το σκέφτομαι οποιοσδήποτε λαός με λατινικά γράμματα στο αλφάβητό του είναι καλύτερος. Μιλάω με προφορά Τεξανού στην προσπάθεια μου να ακουστώ περισσότερο Άγγλος και προσποιούμαι ότι δεν θυμάμαι την ελληνική λέξη που ήθελα να σου πω. Μπερδεύομαι λιγάκι γιατί μερικά πράγματα που κάνουν εδώ μου φαίνονται κάπως βλακώδη, αλλά για να το κάνουν οι Ευρωπαίοι κάτι θα ξέρουν. Ας αρχίσουμε και στην Ελλάδα να κατουράμε στους δρόμους και να αυξήσουμε και την εγκληματικότητα. Το βάθος της ανάλυσης μου όταν συγκρίνω Αγγλία και Ελλάδα φτάνει στο άπατο φράσεων όπως "δεν γίνονται αυτά στην ευρώπη" και αιτιολογώ τις διαφορές που βρίσκω με βαρυσήμαντες δηλώσεις όπως "ε τι γιατί; Έχουν σύστημα οι άνθρωποι! Τι είναι βόδια σαν τον ελληνάρα;".

Τεσσεράμιση χρόνια στην Ινγκλαντέρα ακόμα δεν έχω καταλήξει ποιο από τα 2 άκρα είναι εκνευριστικότερο.


Γκρίνια #2:

Τίποτα δεν είναι πιο ανησυχητικό από το όταν ένα από τα --θεωρητικά-- πιο προοδευτικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας (bloggers, 20-30) απελπίζεται τόσο που καταλήγει να απαξιώνει συνολικά, σαν στάση ζωής. Εν τέλει έτσι καταλήγουμε να εγκαταλείπουμε τα πάντα και να ασχολούμαστε μόνο με την πάρτυ μας (άντε και όσους συμφωνούν).

Γκρίνια #3:

Στο δημοτικό με τρομοκρατούσαν με το δυσκολότερο γυμνάσιο και εκεί με το ακόμα δυσκολότερο λύκειο που ήταν και η τελική ευθεία. Το πανεπιστήμιο ήταν δυσθεώρατο και μόνο για τους καλούς αλλά και αυτό ακόμα, λιγότερο τρομακτικό από τον στρατό που θα σε κάνει άντρα και "θα στρώσεις όταν πας κι ας μας το παίζεις τώρα αντράκι". Στο μεταπτυχιακό που πριν φτάσουμε εκεί ήταν για τους λίγους, μας λέγανε για την δουλειά που ότι ξέραμε θα το ξεχάσουμε και εκεί θα φανεί ποιος αξίζει ανεξάρτητα απο πανεπιστήμιο, βαθμούς και ιστορίες. Τώρα που φτάσαμε κι εδώ τι έγινε ρε παιδιά; Μας τελειωσαν οι βαρβαροι;
- Άσε, θα σου πω εγώ όταν γίνεις manager...

[1] Και επίσης αναξίμανδρες.

Ετικέτες nagging

Έγραψε ο Harry Πέμπτη, Απριλίου 10, 2008 Ώρα: 19:51. Στο κάτω κάτω της γραφής μπορείτε να σχολιάσετε